ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα πω και γω τα δικά μου γιατί ακόμα νιώθω πως πονάω μέσα μου.7 χρόνια με βασανίζει η σχολή!Δύσκολη. Πολυτεχνείο.. Σε άλλη πόλη από αυτή που μεγάλωσα . Έγινε μια καινούρια αρχή. Όλοι επαινούν το να σπουδαζεις σε άλλη πόλη. Ναι ανεξαρτητοποίησε. Ναι παίρνας τέλεια τα πρώτα 2 χρόνια. Αλλά όταν αρχίζουν τα δύσκολα. Τότε αρχίζει και μια πάλη. Με όλα : με τις παρέες σου, με τη σχολή σου,με την οικογένεια σου που ειναι μακριά και δεν σε καταλαβαίνει, με τα λεφτά που δεν φτανουν ποτέ, με τους έρωτες που τη μια σε απογειώνουν και την άλλη σε γκρεμοτσακιζουν, "φίλες " που σε πρόδωσαν με το αγόρι σου. Καθηγητές που σε ξεφτιλίζουν σε όλο το αμφιθέατρο. Το κρύο σπίτι γιατί το πετρέλαιο τελειώνει και πρέπει να κάνεις οικονομία.Είναι ένα γερό μάθημα το να φεύγεις μακριά από το σπιτι σου . Τα χρόνια ομως παρ' όλες τις δυσκολίες κυλάνε άλλοτε όμορφα άλλοτε σε μια δυσβάσταχτη μαυρίλα,που πλέον δεν μπορείς να καταλάβεις πως άντεξες. Πώς περασε τόσο γρήγορα. Φτάνεις στο τέλος με την διπλωματική που βγαίνει με τα χίλια ζόρια και σέρνοντας. Έτοιμος να αποτινάξεις από πάνω σου όλο αυτό το βάρος τη σχολής. Όμως μέχρι και την τελευταία στιγμή θα σου βγει το λάδι. Τι νόμιζες τόσο απλα; Ξέρω ότι γίνομαι ψώνιο άλλα το Πολυτεχνείο δεν είναι εύκολο όπως κι άλλες σχολές είμαι σίγουρη , απλά σε μας το τερματίζουν. Με εργασίες και ξενυχτια και άγχος που κάνει το στομάχι σου να συνέλθει 6 μήνες. Και όλα αυτά χωρίς σίγουρη την αναγνώριση της δουλειάς σου. Ίσως και το αντίθετο. Ίσως δεν θα Ναι αρκετή για τα στάνταρ του έτους. Ισως εισαι από τους τελευταίους αυτούς που καμία φορα γυρνάνε και ρωτάνε με θράσος οι καθηγητές: τι γυρεύεις σε αυτή τη σχολή εσυ; Όμως ακόμα ολα αυτα περνάνε όταν τελειώνει το εξάμηνο. Και δεις τον βαθμό που σου επιτρέπει να κάψεις όλες τις εργασίες που σου βγάλανε την πίστη. Ξεχνάς τα πάντα και ξεκινάς από το μηδέν για τα επόμενα μαθήματα.Αυτό όμως που πονάει περισσότερο είναι οι άνθρωποι που πάλεψες ,που έκλαψες που αγάπησες ,που εφαγες ψωμί και αλάτι μαζί τους: οι φιλοι,να σε βλέπουν πια σαν εχθρό. Εκεί λίγο πριν το τέλος, στην τελική εργασία,λες τοσες εργασίες εκανες μαζί τους, ξας κάνω και αυτή!.Όμως στην πίεση, βλέπεις τα αληθινά πρόσωπα που ίσως πριν δεν έβλεπες. Πριν οι εργασίες ισως ήταν πιο χαλαρες ,όποτε όλα ήταν κάπως ρόδινα. Τώρα όμως φαίνονται όλα, καταρρίπτονται οι εικόνες.πεφτουν οι κουρτίνες. Σήμερα όπως και από την αρχή σχεδόν της διπλωματικής είχα το συναίσθημα, της πίεσης. Ότι κάτι δεν πάει καλά. Και να που οι φόβοι μου βγαίνουν αληθινοί. Σήμερα μου μίλησαν λες και είμαι ο χειρότερος εχθρός. κατάλαβα πλέον δεν έχω λόγο στην εργασία. Ούτε να αντιμιλαω .Σήμερα καταλαβα ότι πίσω απο λαμπερά χαμόγελα ,ίσως κρύβεται μισός, ίσως συμφέρον, ίσως απλή βαρεμάρα. Με πόνεσε το σημερινό όπως και οι προηγούμενοι τσακωμοί προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες άλλα μάταια. Είμαι ο εχθρός πλέον. Με πονάει που τόσα χρόνια σπατάλησα σε λάθος ανθρώπους. Που δεν καταλαβα ποτέ το αληθινό από το ψεύτικο . Που σπατάλησα συναισθήματα και στιγμές. Δεν θέλω να ξανακάνω τέτοιο λάθος. Από δω και πέρα θα επιλέγω τους φιλους πιο συνετά....Όταν φεύγεις από το σπιτι σου κάπου χάνεται το παιδί. Το κατασπαράζει η ζωή αφού πρώτα το "συνετίσει " με δυνατά χορταρικά χαστούκια.....Κάντε μια προσευχή και για μένα. Να τελειώσει όλο αυτό γρήγορα. Να πάρω το πτυχίο και να αρχίσω από το μηδέν ξανά. Να κάνω ένα αρχή.