ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα,Ειμαι ο Γιωργος 19 ετων και ειμαι δυστυχισμενος απο λαθος επιλογες μεχρι τωρα στη συντομη ζωη μου. Καταρχας, να πω οτι εδωσα φετος για δευτερη φορα πανελληνιες (δεν περασα πουθενα περσι) και κατα πασα πιθανοτητα περναω στη σχολη που θελω γιατι εχω 1000 μορια παραπανω. Ολο αυτο το διαστημα των πανελληνιων αν και ειχα ελευθερο χρονο, δε βγηκα καθολου, ουτε το καλοκαιρι βγηκα, ενα χρονο ειμαι χαντακωμενος στο σπιτι. Ηθελα πολυ να ξεσαλωσω αλλα δεν εχω παρεα. Δυστυχως, απο δικη μου βλακεια, οχι τραγικη, αλλα σοβαρη, εχασα τους παιδικους μου φιλους. Μετα τις πανελληνιες οταν διναμε ολοι μαζι περσι, γιναμε μαλλια κουβαρια. Το λαθος μου ηταν οτι δεν ειπα στους φιλους μου οτι τα εχω με μια κοπελα, απο το σχολειο και οτι εβγαινα και με μια αλλη, παιδικες βλακειες δηλαδη, και απο μερους μου και απο αυτους. Ομως, μαρτυρησα φετος, γιατι περα απο το αγχος των πανελληνιων ειχα να αντιμετωπισω κι αυτους. Εν συντομια θα πω οτι με παιρναν καθε μερα με αποκρυψη και ελεγαν οτι δεν θα περασω πουθενα και με ελεγαν αποτυχημενο και τελειωμενο. Σε γνωστους (που τους περισσοτερους εγω τους τους γνωρισα) δεν εχω ουτε γεια γιατι με εκραζαν σε οποιον γνωστο εβρισκαν, 5 εναντιον ενος, και εννοειται πιστευουν αυτους. Ειπαν πολλα ψεμματα για μενα, μεχρι και οτι επαιρνα μπροστα τους ναρκωτικα. Με απεκλεισαν απο παντου. Μια μερα στο δρομο που τους ειδα γελουσαν μεσα στα μουτρα μου. Δεν ασχοληθηκα, εδωσα πανελληνιες, ευτυχως τα πηγα καλα, δηλαδη και στη σχολη που θελω να μη περασω, πανεπιστημιο περναω σιγουρα. Ουσιαστικα ,χεστηκα γι αυτους. Το ξεπερασα πλεον, εχω μια πικρια μονο. Με ενοχλει που μου δημιουργησαν ανασφαλειες. Παντα ειχα πολυ θαρρος και αυτοπεποιθηση και μετα απο ενα χρονο που περασα τελειως μονος μου, εχω μεσα μου ανασφαλεια, φοβο και ντροπη. Θελω πολυ να βρω φιλους στο πανεπιστημιο. Να κανω μια νεα αρχη. Με πειραξε που στα δυσκολα εξαφανιστηκε και η κοπελα μου. Εκανα κι εγω βλακιουλες αλλα δε μου αξιζει να ζω σε αυτο το χαλι. Επαθα και εμαθα. Αυτοι ομως γιατι αποφασισαν να μου γαμησουν τη ζωη για βλακειες; Πιστευω ο ενας απο αυτους δε με συμπαθησε ποτε και οταν βρηκε την ευκαιρια, εκανε πλυσεις εγκεφαλου. Αυτοι συνεχισαν τις ζωουλες τους και απ οσο ξερω βρισκονται σπανια πλεον. Απο αναγκη κανουν παρεα γιατι περασαν σε αλλες πολεις και οταν ερχονται στην πολη μας εχουν μονο ο ενας τον αλλον. Θελω πολυ να τα φερει ετσι η ζωη ωστε να ξεκινησω παλι τη ζωη μου. Θελω να κανω νεες παρεες στο πανεπιστημιο. Θελω να βρω νεα κοπελα που να μη με αφησει στην πρωτη δυσκολια. Θελω να ζησω το παρον με ανεμελια. Ολοι, μα ολοι οι γνωστοι, φιλοι, ξαδερφια, αδερφια, γειτονες, οταν ειχα παρεες, με πρηζαν να βγουμε οταν ειχα παρεες και παντα εβγαινα με ολους. Τωρα που εχω αναγκη απο καποιον να βγω, και ολοι ξερουν οτι περναω δυσκολα, γυρισαν την πλατη. Ξεχασα να πω οτι περασα βαρεια καταθλιψη βλεποντας ολους να προχωρανε και εγω να μενω στασιμος. Δεν ξερω αν θα ξεπερασω ποτε αυτες τις καταστασεις που εζησα, γιατι γονεις και συγγενεις με κατακρινουν και με εχουν χεσμενο. Δε με στηριζει κανεις. Ολα αλλαζουν μαγικα ομως αν το πιστεψεις...Δε θα σταματησω να ελπιζω...Δε θα τους κανω τη χαρη να ξαναγυρισω στην καταθλιψη...Ηθικο διδαγμα: Εκει που τα εχεις ολα, μπορει ενα μικρο λαθος να τα καταστρεψει ολα...Αναρρωτιεμαι αν θα αλλαξει προς το καλυτερο η ζωη μου...ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ;