Και εσύ έτσι τον γνώρισες, άρα ή τον αποδέχεσαι ή τέρμα.
29.8.2020 | 00:25
Νευρα
Εχω γενικα ειμαι πολυ ζεν σαν προσωπικοτητα. Νευριαζω αλλα δεν κανω φασαρια, χαμο κτλ. Απεχθανομαι τις φωνες. Εκτος αν μου φωναξουν εκει αλλαζω. Αλλα μονο αν το κανουν αλλοι. Εγω να αρχισω καυγα ποτε. Μονο αμυντικα. Αυτο ο συντροφος μου το εκλαμβανει σαν αναισθησια. Ειδικα οταν αυτος βιαζεται, που βιαζεται για τους πιο ηλιθιους λογους, εγω ειμαι σε φαση εχουμε ακομα γιατι κανεις ετσι. Και εκει πολλες φορες τσακωνομαστε. Τον αγαπαω, ειναι πολυ καλος, δοτικος οταν αγχωνεται ομως (δεν ειναι βιαιος απλα βλεπεις εναν παλαβο να χτυπιεται μονος του) τρελενεται. Στην αρχη καθομουν σε μια ακρη και γελαγα. μετα δεν μιλαγα. Τωρα τελευταια εχω αρχισει να απανταω και τσακωνομαστε. Μεχρι τωρα φαγουριαζοταν μονος του. Κουραστηκα. Δεν θελω να χωρισω. Το εχω θιξει και μου λεει γιατι δεν κανεις ενα βημα και συ? Οχι, ετσι με γνωρισε. Αν του αρεσω καλως.
4