ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παιδια, ειμαι αγορι 23 και τα τελευταια 5 χρονια, δεν εχω ουσιαστικους φιλους. Εχω γνωστους απο τη σχολη που βγαιναμε προ κοβιντ και περνουσαμε τελεια. Πηγαιναμε και κανενα ταξιδακι οποτε ειχαμε λεφτα. Ολα καλα αλλα ξερω οτι δε νοιαζονται πραγματικα για μενα. Τους νοιαζει μονο ποτε θα βγουμε, σε ποιο μαγαζι θα παμε κλπ. Κι εγω ομως σταματησα να νοιαζομαι γι αυτους γιατι πολυ απλα ξερω οτι και να τα δωσω ολα σε αυτη τη ''φιλια'' δε θα εκτιμηθει απο κανεναν. Τους παιδικους μου φιλους δυστυχως τους εχασα γιατι το καλοκαιρι μετα την τριτη λυκειου πηγαμε διακοπες και ενας φιλος που τον ειχα για αδερφικο (τρομαρα μου), εκανε ερωτικη εξομολογηση στην τοτε κοπελα μου. Απο τοτε εσπασε ολη η παρεα. Πριν δυο χρονια βγηκα με τον εναν γιατι με ειχε βρει στο ινστα και μου εστειλε μηνυμα. Καταλαβα απο τη συζητηση μας οτι εμεινε μονος του και εψαχνε απο καπου να πιαστει. Μετα μου προτεινε να παμε στο ταδε μαγαζι αλλα μου ειπε ''πες και κανενα παιδι απο τη σχολη σου να μην ειμαστε μονοι, με τοσους κανεις παρεα''. Εκει καταλαβα οτι ηθελε να με εκμεταλλευτει και απομακρυνθηκα ησυχως (εχει κανει ακριβως το ιδιο στο παρελθον με γνωστους μου και μετα βγαιναν μονοι τους και με αφηναν στην απεξω). Καταλαβα οτι φιλια σημαινει δουναι και λαβειν. Τιποτα παραπανω. Με θλιβει που το καταλαβα αργα. Δυστυχως, συνηθιζω να ζω στο δικο μου συννεφακι που ολα ειναι τελεια και οταν με χτυπαει η πραγματικοτητα καταμουτρα, απελπιζομαι...Τι ωραια και αθωα που ζουσαμε στα παιδικα μας χρονια. Γιατι να μη ζουμε το ιδιο και τωρα; Μικροι ειμαστε ακομα...Αν εχεις καλους φιλους, πιστευω εχεις τα παντα. Νοιωθω οτι δεν εχω τιποτα...Η μοναξια δε με φοβιζει γιατι εχω εξαιρετικους γονεις που με μεγαλωσαν πολυ ομορφα, αλλα αλλιως μιλας σε εναν πραγματικο φιλο και αλλιως με τους γονεις σου. Και ερωτω: Υπαρχει κανεις εδω μεσα που να εχει πραγματικους φιλους;