ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχει λίγο λιγότερο από χρόνο που χώρισα. Στην αρχή ένιωθα εγώ ότι ήμουν το πρόβλημα, ύστερα ήξερα ότι αυτός ήταν το πρόβλημα, τώρα ξέρω ότι απλα δεν κάναμε μαζί. Έκανε πράγματα που με πλήγωναν, έχασε την εμπιστοσύνη μου και εγώ φερόμουν με πολυ ζήλια γιατί έκανε πράξεις που μου δημιουργούσαν ανασφάλεια, plus ότι δεν μου μιλούσε όμορφα, μάλλον δεν με σεβόταν. Ή απλα δεν ένιωθε τόσο δυνατά συναισθήματα όσο εγώ. Υπήρχαν στιγμές όμως που έκλαιγε στην αγκαλιά μου, η δάκρυζε δίνοντας μου το δώρο μου. Αλλά και φορές που μου ελεγε ότι εγώ φταίω για ολα και του βγάζω τον χειρότερο εαυτό. Έχω κανει μεγάλα βήματα, σε 3 χρόνια σχέσης μαζί του (με έναν ακόμη χωρισμο μέσα σε αυτά) δεν είχα κανει καμία εξέλιξη στην ζωή μου, και τώρα έχω βρει χόμπι, έχω βρει κάτι μου μαρεσει να κανω. Όμως αυτό το συναίσθημα που ένιωθα μαζί του δεν το ένιωσα ξανά. Έχω βγει με αρκετά παιδιά για γνωριμια και όταν γυρνουσα σπίτι το μετανιωνα γιατί δεν είχαμε την χημεία, δεν περνούσαμε τόσο καλα. Εκείνος σαν να άγγιξε κάτι μέσα μου, σαν να ταυτίστηκαν δυο κομμάτια μας. Ειμαι πολυ ευαίσθητος άνθρωπος και συναισθηματικός, οχι χαζός όμως. Ακόμα γυρνάει στην μνήμη μου έντονα. Ξέρω ότι δεν είναι καλα, έχει πληγές. Εγώ προσπάθησα να τις γιατρέψω γιατί πρώτα τον αγαπησα σαν μια πονεμένη ψυχή και ταυτιστηκα. Όμως πληγώθηκα εγώ χειρότερα τώρα. Ειμαι καλύτερα, το κενό όμως παραμένει μεγάλο. Πιστεύω όμως στη μοίρα και ξέρω πως όταν κάτι δεν είναι γραφτό ή είναι γραφτό φαίνεται. Προσπάθησα παραπάνω από όσο μπορούσα, τώρα το αφήνω για πάντα. Ελπίζω και οι δυο να βρούμε εσωτερική γαλήνη. Δεν θα ξεχάσω που όταν σε ρώτησα τι ήταν το αγαπημένο σου πραγμα σε εμένα ειπες: «Ο τρόπος που με αγαπάς».