ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από την ώρα που μου ανατέθηκε ένα διδακτορικό, η οικογένειά μου έκανε τα πάντα για να μην με βοηθήσει. Ιδίως ο αδερφός μου έβγαλε τρελή ζήλεια και συνεχώς μείωνε και μειώνει αυτό που κάνω με διάφορους τρόπους, λεκτικούς και άλλους, μέχρι που όταν ήμουν στις αρχές ακόμα και είχα ενθουσιασμό, μου ζήτησε σε ένα οικογενειακό τραπέζι να μην μιλάω πια για αυτό, και έτσι δεν ξαναμίλησα μπροστά του για το διδακτορικό. Μια φορά που είχε χαλάσει το αμάξι μου, του ζήτησα να πάμε στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου και μαλώνοντας πήγαμε, μαλώνοντας γυρίσαμε. Σημειωτέον πως είναι καθηγητής Μ.Ε. και δεν νομίζω πως πρέπει να ζηλεύει, άλλη η δική του πορεία, άλλη η δική μου. Μένω μαζί με τους γονείς μου λόγω οικονομικών και ο πατέρας μου, που είναι είναι υπερήλικος και βαρήκοος, πάντα έβαζε την τηλεόραση στη διαπασών με αποτέλεσμα να μην μπορώ να διαβάσω. Και μετά πάντα υποσχέσεις ότι θα κάνει ησυχία και μετά πάλι φωνές από ειδήσεις που έφταναν μέχρι το χώρο που διαβάζω. Νιώθω πως δεν με βοήθησαν καθόλου ή για να το πω πιο απλά, τους βγήκε μια αντιπάθεια για εμένα τώρα με το διδακτορικό. Το μόνο καλό που έχω να θυμάμαι είναι ότι ήταν κάπως καλοί απέναντί μου όταν πήρα μια υποτροφία καθώς θα είχα ένα εισόδημα, αλλά μέχρι εκεί. Τώρα που τελειώνω λοιπόν, μετά από χίλια βάσανα και πολλή ψυχολογική πίεση από μεριά τους με καβγάδες για χίλια δύο πράγματα, σκέφτομαι πως δεν θέλω να τους ευχαριστήσω στον πρόλογο της διατριβής μου. Σε πολλά διδακτορικά ο / η συγγραφέας ευχαριστεί την οικογένειά του/της και είναι κάτι σαν έθιμο αυτές οι ευχαριστίες, αλλά εγώ δεν θέλω να τους ευχαριστήσω για τίποτα. Και δεν θα το κάνω. Δεν με στήριξαν ποτέ στις επιλογές μου, ούτε τώρα. Έχω μέσα μου πολλή πίκρα...