ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα γράφω εδώ επειδή ακριβώς δεν έχω που αλλου να τα πω...είμαι 21 χρόνων κοπέλα σπουδάζω επαρχία και έχω δημιουργήσει εκεί πολύ καλές παρέες,το θέμα μου είναι πως στην πόλη μου όταν γυρίζω δεν έχω κανέναν σχεδόν φίλο μόνο τους γονείς μου που πλέον για αυτούς έρχομαι μόνο. Είχα μια κολλητή η οποία απλά δεν μ ξανά έστειλε μήνυμα με το που πήγα να σπουδάσω κ άλλη μια κολλητή με την οποία έχουμε επαφές καλές αλλά δεν βγαίνουμε πολύ μόλις έρχομαι επειδή δουλεύει κιόλας. Όταν έρχομαι στην πόλη μου δεν βγαίνω σχεδόν καθόλου με αποτέλεσμα συνέχεια να κλαίω (ναι ακούγεται γελοιο αλλα έτσι είναι) και οι γονείς μ να στεναχωριουντε πολλές φορές βγαίνω μόνη μ και τους λέω πως βγαίνω με παρέα. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι πως σε ένα με ένα μιση χρόνο θα επιστρέψω μόνιμα εδώ πέρα επειδή θα τελειώσω την σχολή και πραγματικά δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι... δεν θα την αντέξω τόση μοναξιά... αυτήν την στιγμή βρίσκομαι στην πόλη μου λόγω καραντίνας και δεν έχω κανέναν δίπλα μου να μπορώ να τ πω ένα πρόβλημα μου ή να τον πάρω να μιλήσουμε ...πάντα ο μεγαλύτερος μου φόβος ήταν η μοναξιά και τώρα την βιώνω όπως και τα προηγούμενα χρόνια που ερχόμουν στην πόλη μου... ορισμένες φορές ντρέπομαι που δεν έχω φίλες... ζηλεύω τους υπόλοιπους που έχουν τόσες παρέες να βγαίνουν και σκέφτομαι που έχω κανει εγώ το λάθος και γιατί εγώ να μην έχω... παλιότερα στην Αθήνα είχα πολλές παρέες όλες όμως χάθηκαν με το που έφυγα για σπουδές... συγνώμη για την μακρηγορία μου απλά δεν άντεξα άλλο και ήθελα κάπου να μοιραστώ το ποσό μόνη κ αδειασμένη νιώθω