ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καποια πραγματα δεν μου αρεσαν καθολου ,αισθανομουν πολυ ασχημα μεσα στη σχεση μας...με κερατωσε,το εβλεπε σαν αμελητεο κατι που θα πρεπει να προσπερασω...δεν ενιωθα ποτε αρκετη εγιναν κι αλλα πολλα ..του ζητησα ενα διαλειμμα κατι που ειχε προτεινει κι αυτος αλλα το χε παρει πισω για να δει λεει πως θα αντιδρασω...μια βδομαδα με επρηξε με τηλεφωνα,μνματα ,να μου λεει πραγματα που ξερει οτι θα με πληγωσουν και μετα να λεει πως δεν τα εννοει και τα πε πανω στα νευρα του,να προσπαθει να με κανει να αισθανθω μηδενικο χωρις εκεινον οτι δεν εχω στον ηλιο μοιρα ενα πραγμα φουλ συναισθηματικος εκβιασμος...ξενερωσα ακομα πιο πολυ ..μα με τι ανθρωπο ημουνα τοσο καιρο;;σιχαθηκα...και μετα αφαντος ...μετα απο αυτην την βδομαδα σαν να μην υπαρχω ...ενω ημουνα φουλ πεσμενη ψυχολογικα τον απασχολουσε μονο με το αν με ακολουθησε κανενας καινουριος στο ινστα,ελεγε οτι δεν αντεχει οτι ζηλευει μου εβγαλε την ψυχη και τωρα αφαντος...τον πηρα μια μερα τηλεφωνο για χρονια πολλα να δω τι κανει γιατι ανθρωποι ειμαστε και ητανε τρελιτσα..και καλα δε θυμονταν καν ποσα μαθηματα χρωστουσα κατι βλακειες μου ελεγε...νιωθω τοσο ασχημα ,τοσο μονη (οι σχεσεις με οικογενεια σχεδον ανυπαρκτες,μια φιλη εχω μονο αλλα και απο κει δεν εχω σχεδον καμια υποστηριξη)και το χειροτερο ητανε οτι ηξερε ποσο μονη ειμαι και εκει πατουσε...δεν μπορω να διαβασω με τιποτα..εχω φτασει σε μια ηλικια που πρεπει να φυγω επιτελους απο το σπιτι μου και δεν μπορω γιατι δεν εχω ουτε λεφτα ουτε δουλεια...ειναι και η καραντινα..δεν ζω πραγματικα ολη μερα ειμαι με ενα κινητο σα ζομπι ..μονο κλαιω κλαιω και κατηγορω τον εαυτο μου γιατι αν δεν εκανα τοσο λαθος επιλογες δεν θα βρισκομουν σ αυτη τη θεση τωρα...στην αρχη κοιμομουνα 17 ωρες την ημερα για να κρυψω τη θλιψη μου ,μπροστα στην οικογενεια μου το παιζω καλα και αυτο με ριχνει ακομα πιο πολυ γιατι δεν μπορω να εκφραστω και προσποιουμαι ..ολη τη μερα κυλανε δακρυα απο τα ματια μου χωρις να το θελω,νιωθω μηδενικο...εχω χασει ορεξη για το φαγητο,ουτε καν να πλυθω δεν θελω ...προσπαθω προσπαθω να σηκωθω καθε μερα να κανω κατι κανω δυο τρεις βολτες στο δωματιο και ευχομαι να βραδιασει να παω για υπνο...δεν ξερω τι μου συμβαινει ..νομιζω ομως πως το να χωρισω και να απομακρυνθω απο αυτον τον ανθρωπο ητανε σωστη επιλογη κι ας ειμαι τοσο μονη..δεν μπορω να ζησω πραγματικα νιωθω οτι χαραμιζομαι ουτε μια βολτα δεν μπορω να βγω ,νιωθω πως δεν μου αξιζει,πως αν νιωσω καλα με κατι θα τιμωρηθω..Καλη χρονια να εχουμε