ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω τοσες σκέψεις στο μυαλο μου. Τις κρατάω μεσα μου γιατί δεν έχω άνθρωπο να τις μοιραστώ. Μεσα στη μέρα, κάθομαι πολλες φορες στο πάτωμα διπλα στα μαξιλάρια μου και κοιτάζω εξω απο το παράθυρο. Εκει χάνομαι στις σκέψεις μου. Φαντάζομαι σενάρια μιας καθημερινότητας που θα ηθελα να μου συμβούν. Οτι περπατάω στο δρόμο χαμογελαστή και μπαίνω μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο. Εκει αντιλαμβάνομαι το βλέμμα ενός ευγενικου άντρα. Με πλησιάζει, μου μιλάει, γελάμε και καταλήγουμε να πίνουμε ζεστή σοκολατα κάπου στην Πλάκα. Ο,τι δεν έχουμε φανταζόμαστε τελικά. Άλλες φορές φαντάζομαι ότι καθώς περπατάω ανέμελα στο δρόμο, σε μια στροφή, πέφτω πανω σε έναν άγνωστο. Ξέρετε τωρα, τα κλασσικά που βλέπουμε στις ταινίες. Ε που λέτε κι εμενα μου πέφτουν τα βιβλία κατω, γελάμε, πιάνουμε την κουβέντα, βρίσκουμε κοινά ενδιαφέροντα και χανόμαστε μαζί στα στενά της πόλης. Ο,τι δεν έχουμε φανταζόμαστε τελικά. Αυτές οι σκέψεις μου, παντα με γεμίζουν με μια γλύκα, μια πικρή γλύκα, μια νοσταλγία. Ο,τι δεν έχουμε φανταζόμαστε τελικά.