ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετα απο χρονια ανεργιας λογω καταθλιψης και κακης καθοδηγησης εχουν καταστραφει ολες μου οι κοινωνικες σχεσεις και οι καινουργιες ανυπαρκτες. Νιωθω πως καθε κουβεντα ληγει στο εσυ δε κουραζεσαι, εσυ δε δουλευεις, εσυ που ξερεις, εσυ ζεις αλλου κτλ. Εαν δεν εργαζεσαι ειναι σχεδον αδυνατο να σε σεβονται οι αλλοι . Και εσυ κατα συνεπεια δυσκολο να γνωρισεις καινουργιους διοτι εχεις προβλημα οικονομικο, η πρωτη ερωτηση ειναι με τι ασχολεισαι και αν δε τους αρεσει η απαντηση εισαι αορατος φυσικα. Νιωθω τεραστια ανασφαλεια και θα ηθελα να μην εχει επιδεινωθει με την κατασταση την προσωπικη και κοινωνικη, φαυλος κυκλος ομως. Θα προτιμουσα καποιος να με βοηθησει παρα να με μαστιγωνουν διαρκως. Επισης θελω να προσθεσω πως ειναι σα να μη μετραει ο χρονος μου αφου επειδη οι αλλοι δουλευουν εγω τρεχω παντα σ αυτους , οποτε θελουν και οχι δεν υπαρχει . Εχω κουραστει να απανταω στο μπα γιατι δεν ερχεσαι, τι κανεις ; η αληθεια ειναι οτι κανω πολλα πραγματα αλλα οχι δε δουλευω καπου αυτη τη στιγμη. Επισης το να βρω συντροφο ειναι κατι που δεν υπαρχει, παρα μονο one night stands μαλλον. Αργα η γρηγορα φαινεται το κενο οικονομικα οποτε και αυτο σε παει πισω και χανεται . Ξερω οτι απο το βοθρο μονος μου θα βγω αλλα μου ειναι δυσκολο χωρις καποια υποστηριξη . Ξεχνιεμαι αλλα περναει και καιρος και η στασιμοτητα η ιδια εχει ερθει σε τελμα . Φοβος, ανασφαλεια και αισθηση πως εχεις γινει περιγελος ολων χωρις ομως να εχεις ζητησει ποτε λεφτα. Η αυτοπεποιθηση μου ειναι στο κατωτατο οριο και νιωθω πως δε θα τα καταφερω ουτε σε απλες δουλειες πια . Για την ακριβεια ντρεπομαι να ζητησω και δουλεια αφου ακουω πως φερονται ασχημα σε συντευξεις η να μπω σε διαδικασια να γνωρισω μετεπειτα το καινουργιο εργασιακο μου περιβαλλον. Με εχει πιασει κατι σαν κοινωνικη φοβια που ομως δεν ειναι αναιτια αφου εχω δεχτει χιλιαδες σχολια για το αν εργαζομαι κτλ και εχω σταματησει να βλεπω κοσμο εδω και καιρο παρα κραραω τυπικη επαφη . Το λοκνταουν βοηθησε γιατι ειχα και λογο αποστασιοποιησης . Τοσο καλα. Ισωςνα ειμαι ο μονος ανθρωπος που δε θελει να τελειωσει το λοκνταουν επειδη δεν εχω καπου να παω μετα , δεν εχω καποιον να δω και θα ζηλευω που ολοι οι αλλοι εχουν κανονικες ζωες. Καποια ιδεα εκτος ειδικου που δεν εχω οικονομικη ανεση αυτη τη στιγμη υπαρχει ?