ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου συνέβησαν κάποια άσχημα πράγματα. Το πιο άσχημο όμως δεν ήταν αυτό. Μετά από τόσο καιρό το βλεπω. Το πιο άσχημο θεωρώ πως ήταν το ότι κανένας δεν στάθηκε δίπλα μου, κανένας δεν μου είπε ότι δεν έπρεπε να συμβούν αυτά, άνθρωποι που εκτιμούσα όχι μόνο σώπασαν, όχι μόνο εχαψαν εύκολα τα ψέματα των άλλων, αλλά συνέβαλλαν σε αυτό που μου συνέβη, ασχέτως του ότι δεν γνώριζαν ακριβώς τι. Κι ούτε ένας δεν στάθηκε να μου πει λυπάμαι ή να μου εξηγήσει. Και επειδή δεν μιλάει κανείς δεν μπορώ να μιλήσω πουθενά για αυτό γιατί κάθε φορά που το προσπάθησα για να τα βγάλω από μέσα μου, επειδή τα γεγονότα ήταν λίγο απίστευτα, κανένας δεν με πίστευε. Μέχρι που μια μέρα, προ καραντίνας, ένας μια φορά που έτυχε να συναντηθούμε μου άφησε ένα συγγνώμη με σπασμένη φωνή και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι. Το φέρνω διαρκώς στο μυαλό μου και αναρωτιέμαι είναι αυτό το γεγονός αρκετό για να πιαστώ; Ένιωθα πως αν το έκανε κάποιος θα ένιωθα πως κάτι θα άλλαζε. Τώρα αν τον ρωτούσαμε θα έλεγε πιθανότατα πως δεν συνέβη τίποτα ή ότι μίλησε στον αέρα ή ότι. Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι διαφορετικά και αυτό φαίνεται λίγο αλλά ίσως θα έπρεπε να δώσω περισσότερη σημασία σε αυτό για να πιαστώ από κάτι και να νιώσω καλύτερα για πρώτη φορά και να χτίσω πάνω σε αυτό. Έτσι σκέφτομαι! Όμως με σταματάει το γεγονός ότι μπροστά σε άλλους θα έκανε πως δεν συνέβη. Κακώς! Ξέρω.