ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω θυμό..Επιτέλους λυτρωθηκε, αλλά εγώ δε μπορώ να συνεχίσω. Ο καρκινος τα πήρε όλα, την αισιοδοξία, το χαμόγελο, τους φίλους,την αντοχή μας, την ψυχική μας υγεία. Ένας καθημερινός αγώνας για 2 χρόνια με άπειρες επιπλοκές. Να κυνηγάς τους γιατρόυς, να ζεις με τον φόβο, να θυμώνεις, να κλαίς, να απελπίζεσαι..Και μετά έρχεται η πανδημία, μπαλάκι αυτών των ανθρώπων από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και όλοι κάθε φορά να σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι τελειωμένος. Και ναι είναι η αλήθεια, αλλά η άνθρωπια που είναι; Το πιο σκληρό πράγμα είναι να βλέπεις κάποιον που αγαπάς να υποφέρει φριχτά και να μην μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Εγώ έχασα τη δύναμη μου, εκείνη ποτέ..πάλευε μέχρι να πέσει σε κώμα, κι ας την έκαναν μπαλάκι από γενικό νοσοκομείο σε Αντικαρκινικό και πάλι πίσω, μιλούσε σε όλους ευγενικά..έλεγε παιδί μου υπομονή, θα ρθει και η σειρά μάς, εμπιστεύομαι τη γιατρό. Μια γιατρό που την έκανε μπαλάκι, μια ψυχρή γυναίκα που σου έλεγε και τι να κάνω εγώ..πεθαίνει..Μια γιατρό που την παρακαλουσες για να ασχοληθεί λίγα λεπτά. Μια γιατρό που της είπε, θα έπρεπε να χεις φύγει από το πρώτο τρίμηνο, δεν ήσουν τυχερή. Ο καρκινος σε αφήνει ψυχικά άρρωστο..Δεν ξέρω αν με τον καιρό θα απαλύνει ο πόνος, μου λείπεις και θυμώνω που κουράστηκες τόσο..Ήσουν ήρωας, εσύ μας έδινες δύναμη, όχι μόνο σε μας αλλά και σε όλο το θάλαμο, με τα αστεία σου και την προσευχή σου, σε αγαπάω τόσο πολύ και ελπίζω να είσαι στη γειτονιά των αγγέλων όπως έλεγες..