ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 χρονών και υποτίθεται πως θα δουλέψω με παιδιά.. ΚΆΠΟΥ ΕΔΩ ΘΑ ΓΕΛΆΣΩ Είμαι φοιτήτρια στο τμήμα νηπιαγωγών. Έχω χρόνιο θέμα υγείας. Δεν κατάφερα να πάω στη σχολή μου. Μπόρεσα να δώσω κάποια μαθήματα , όμως τα έδινα απλά για να τα δώσω. Αδιαβαστη. Άρρωστη. Ξαπλωμένη σε ενα κρεβάτι με ίλιγγο. Με φρικτούς πόνους, που μου δημιούργησαν κατάθλιψη. Ποια καραντίνα να με αγγίξει; Το κρεβάτι ήταν η μόνη μου παρηγοριά. "Αν δεν φύγει ο πόνος, θα φύγει η μέρα" ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΟΙΜΆΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΩ. Αλλαγές σε φαρμακευτικές αγωγές, αλλαγές σε νευρολόγους. Ψυχιάτρους. Γιατρούς που να μην ξέρουν τι συμβαίνει σε ένα παιδί 18 χρονών.... Να του λένε είναι στο μυαλό σου. Προσπάθησε. Συνέχισε τη ζωή σου. ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΕ ΠΊΣΤΕΨΕ. ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΟΥ.Εννοειτια πως δεν τον βλέπω πια, γιατί οι οικονομικά κατώτερες τάξεις δεν έχουμε τη πολυτέλεια να διαθέτουμε αμάξι. Δεν μπορούμε να πηγαινουμε στις αστικές πόλεις.Θυμός; Μπορεί. Θλίψη; Πολύ πιθανόν, να είναι αυτά που νιώθω.Τι θα κάνω στη ζωή μου;Πρακτική στη σχολή με νήπια; ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΝ ΓΕΛΑΩ. Δεν είμαι σε θέση να κουνηθώ, να σηκώσω ενα μπουκάλι νερό. Να θυμηθώ... Ο νευρολόγος που είδα με παρέπεμψε να πάω σε εξειδικευμένο νευρολόγο καθώς, οι εξετάσεις μου είναι τέλειες. Βλέπετε τα νευρολογικά προβλήματα δεν φαίνονται.Ασήμαντη προς την κοινωνία.Στη σχολή μου, αφού τα μαθήματα γίνονται εξ αποστάσεως ζήτησα να γίνει βελτίωση βαθμολογίας. Γιατί τα φάρμακα που μου έδωσαν με βοήθησαν, αλλά όχι τόσο ώστε να συνεχίσω. ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ. Σκέφτομαι τα παρατήσω.Δεν μπορώ να είμαι ανεξάρτητη.Πως μπορώ να βρω δουλειά πάνω σε αυτό που αγαπάω; Ποιος θα προσλάβει έναν άνθρωπο με τέτοιους βαθμούς;Νιώθω προδομένη. Υπάρχουμε και εμείς. Εμείς που δεν ήμαστε ΑΜΕΑ. Εμείς που δεν δικαιούμαστε βοήθεια από το κράτος. Εμείς που δεν έχουμε να πληρώσουμε για την θεραπεία μας.Νιώθω προδομένη από το πανεπιστήμιο μου. Παιδαγωγοί με ενσυναίσθηση; Ανοησίες. Κάνεις δεν νοιάζεται. Κάτω από ποιες συνθήκες και γιατί να βελτιώσω τη βαθμολογία μου με ρώτησαν. Κάτω από τις συνθήκες ότι δεν παρέλαβα ούτε τα βιβλία μου. Κάτω από τις συνθήκες που βρισκόμουνα μέρα παρά μέρα στο νοσοκομείο. Ίσως τα βλέπω δραματικά. Η αλήθεια είναι πως ναι, τα βλέπω δραματικά. Δεν μπορώ να δουλέψω. Μου το απαγόρεψαν. Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με κίνηση στα χέρια, στον αυχένα, το κεφάλι. ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ. Ήθελα να δουλέψω σε σούπερ μάρκετ. Σε κέντρο δημιουργικής απασχόλησης παιδιών. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ. Μου το απαγόρεψαν οι γιατροί. Μου είπαν πως θα υστερώ.Πείτε μου. Πόσο πιο περιθωριοποιημένη νηπιαγωγός να νιώσω; Το όνειρο μου καταστράφηκε.Τι να κάνω; Θέλω να τα παρατήσω όλα.Ίσως φταίνε τα φάρμακα για την συναισθηματική μου κατάσταση.Ίσως... Ίσως... Ίσως...Ποια καραντίνα να μας πει τι εμάς.Εμάς τους ασθενείς φαντάσματα. Εμάς.Εμάς που ζούμε στο περιθώριο.Δεν ξέρω τι ζητάω. Δεν ξέρω γιατί το έγραψα αυτό. Ίσως θέλω να διαβάσω κάτι όμορφο. Ίσως για να το βγάλω από μέσα μου. Ίσως δεν δημοσιευτεί ποτέ. Ίσως αύριο να είναι όλα αλλιώς.. Ήθελα να σας πω το όνειρο μου χάνεται.. 4 χρόνια πέρασαν και ακόμα περιμένω τις καλύτερες μέρες.... Εσύ, εσείς.... Που το διαβάσατε αυτό. Ήθελα να πω ευχαριστώ! Ευχαριστώ που διαβάσατε τις σκέψεις μου. Ίσως τα ξαναπούμε!