ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μόλις διάβασα το κείμενο μίας κοπέλας 20 χρόνων που έλεγε για την κακοποιητική σχέση με τους γονείς της και τον φόβο της να σταθεί στα πόδια της. Ταυτίστηκα έως ένα σημείο. Έχω κλείσει τα 27 και σε κανέναν τομέα της ζωής μου δεν έχω εξελιχθεί. Ζω συνέχεια σ' έναν Φόβο. Όχι φοβίες, φόβος. Δυστυχώς ανήκω στην κατηγορία των παιδιών που οι γονείς τους δούλευαν τόσο πολύ ώστε αποξενώθηκαν από την ίδια τους την οικογένεια. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι συναισθηματικά μεγάλωσα μόνη μου. Ναι, ξέρω, είμαστε κακομαθημένα αλλά αντικειμενικά οι γονείς μου δεν με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου, με μεγάλωσαν σε μια τεράστια ροζ φούσκα, παρέμεινα ψυχολογικά παιδί μέχρι τα 25 μου. Εκεί ήρθε και το πρώτο μπαμ με την δουλειά. Φωνές από ανωτέρους, στις οποίες απλά έσκυψα το κεφάλι και σηκώθηκα κι έφυγα. Το θέμα μου είναι ότι μάλλον δεν θα τα καταφέρω. Ειλικρινά νιώθω ότι δεν θα επιβιώσω σε αυτή τη ζωή. Είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη, σχεδόν μαλθακή θα με χαρακτήριζα. Διαβάζω για δυσκολίες και λέω ''Με τίποτα! Δεν είμαι δυνατή, αν μου συνέβαινε κάτι τέτοια 200 χαπάκια θα έπαιρνα!'' Μέχρι κι ένας φίλος μου μού είχε πει ότι πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό.Η συμβουλή μου στους νέους γονείς είναι να αφήνετε τα παιδιά σας να μεγαλώνουν και να βιώνουν τις δυσκολίες. Μην τρέχετε να τα προστατέψετε με το παραμικρό. Γιατί εμένα δεν με προστάτεψαν, με ευνούχισαν.