ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ειμασταν και πολύ καλά με το ταίρι μου τις τελευταίες μέρες. Εδω και 10 μέρες ήμουν μέσα στο άγχος, καθώς έβλεπα διάφορα, ήταν απόμακρος,όταν μιλούσαμε ήταν σαν να έπρεπε να μου μιλήσει και όχι επειδή το ήθελε και δεν το παραδεχοταν όταν του λεγα ότι κάτι τρέχει. Ένιωθα εντελώς κορόιδο και σήμερα τον πήρα το πρωί, μου λέει είναι προβληματισμενος και θα τα λέγαμε το απόγευμα. Περνούσαν οι ώρες, λέω ας τον πάρω εγώ τηλέφωνο, τον πήρα 3 φορές, του έστειλα μήνυμα μιας και τον είδα ενεργό, τίποτα. Μετά τον πήρα τελευταία φορά και μιλούσε, στεναχώρια εγώ. Μετά από 1-2 ώρες μου στέλνει και μου λέει που είσαι. Λέω με κοροϊδεύει τώρα. Και έτσι, σήμερα λοιπόν πήρα την απόφαση να τον ρωτήσω κάτι που θέλω εδώ και μέρες. Τον ρώτησα αν θέλει να διακόψουμε, μου λέει τι έπαθες; του είπα ότι τον βλέπω απομακρο απέναντι μου, ότι δεν μιλάμε πλέον, δεν έκατσα να μπω σε άλλες λεπτομέρειες. Και κει ήταν που μου είπε ότι θέλει 2 μέρες χρόνο και θα μιλήσουμε από κοντά. Να πω εδώ ότι υπήρχαν μέρες που του έλεγα θέλω να σε δω και το απέφευγε και τώρα δηλαδή θα ρθει λέει, τι να πω..Του είπα αν είναι να το τελειώσουμε πες το μου από δω, εκείνος μ απαντά ότι δεν είπε κάτι τέτοιο. Λέω στο τέλος εντάξει σ αφήνω λίγο χρόνο τότε να σκεφτείς και μου λέει ένα οκ. Εν τω μεταξύ το Σάββατο έχουμε γενέθλια. Απ όλο αυτό το σημερινό, ήθελα να καταλήξω στο ότι ξαλάφρωσα, μου έφυγε ένα βάρος ίσως. Δεν ξέρω...καθε φορά που το σκεφτόμουν βουρκωνα, έβαζα τα κλάματα, έλεγα γιατι τέτοια συμπεριφορά, τι έχω κάνει. Ήμουν μέσα στο άγχος, στεναχώρια, νεύρα, έλεγχα κάθε τρεις και λίγο αν είναι μέσα. Αλλά μόλις αποφάσισα να τον ρωτήσω αυτό που ήθελα τόσο καιρό, που θα έπρεπε αυτός να κάνει την αρχή και όχι να το παίζει τρέλα, ηρέμησα. Δεν ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη, ελπίζω να ναι καλή αλλά προς το παρόν είμαι ήρεμη.