Η γνώμη μου από τα βιώματα που έχω στο θέμα φιλίας είναι ότι
αληθινός φίλος είναι αυτός που χωρίς να του το ζητήσεις θα σου σταθεί στο πρόβλημα σου και όταν θα είσαι χαλια.....και ας μη ξέρει τι να σου πει,απλά και μόνο να είναι εκεί και να σε ακούει....
Χωρίς να τον νοιάζει αν θα ξεβολευτεί από την ησυχία του......
Όλοι έχουμε τα προβλήματα μας....εκείνος όμως θα βάλει τα δικά του στη τσέπη και θα έρθει να σου συμπαρασταθεί.....
Για τις χαρές και τα γέλια όλοι τρέχουν....
Όταν όμως υπάρχουν ζορια
και στεναχώριες ο άλλος πολύ δύσκολα θα δεχτεί να κάτσει δίπλα σου και να ψυχοπλακωθει μαζί σου.....
Εμενα οι φίλες μου δεν ξεπερνούσαν τα δάχτυλα του ενός χεριού.....
Μέχρι και η ( υποτίθεται ) κολλητή μου.... Μετά από 20 χρόνια μαζί και περνώντας διάφορα....στην χειρότερη στιγμή της ζωής μου..με κρέμασε...( Έχασα τον άντρα μου που της είχε σταθεί καλύτερα και από αδερφός,έτσι τουλάχιστον έλεγε )
Κι όμως δεν ήρθε ούτε μια φορα,προφασιζομενη διάφορες δυσκολίες που είχε,αρκέστηκε μόνο σε 2 τηλεφωνήματα τα οποία την περισσότερη ώρα είχαν επίκεντρο την ζωή της.....
Πληγωθηκα. Παααααρα πολύ......δεν το περίμενα ποτέ....
Όμως επειδή ο πόνος μου για τον χαμό του ανθρώπου μου ήταν και είναι ακόμα μεγαλύτερος δεν μπήκα στη διαδικασία να ζητήσω εξηγησεις.....
Απομακρυνθηκα και αποτι έδειξε ο χρόνος δεν την πείραξε καθόλου γιατί δεν με αναζήτησε καν.....
Πλέον έχω μείνει μόνο με μια φίλη 30 χρόνια μαζί,η οποία και έγινε και κουμπάρα μου και μέχρι στιγμής δεν έχει αλλάξει τίποτα στη σχέση μας....πάντα δίπλα μου όπως και εγώ....
Σε μια φιλία πρεπει να καταθέτουν και οι δύο πλευρές την αγάπη τους....γιατί αν κάνει ο ένας κατάθεση και ο άλλος ανάληψη .....τότε.......χεστα.......