Εξομολογούμαι οτι νιώθω τοση μοναξιά που θα τρελαθώ.
Δεν εχω ουτε μία φίλη. Ποτέ δεν ειχα ως ενηλικη δυστυχως,γιατί στερούμαι των απαραίτητων κοινωνικών δεξιοτήτων αλλα και γιατί δεν ετυχε να κολλησω με καποια.
Για πρώτη φορα λαχταρώ να μιλησω σε μια φίλη μου αν ειχα! Μακάρι να ειχα μια φιλη να της μιλουσα χωρίς να με κρίνει! Ποσο κριμα :(
Το αισθημα μοναξιάς μου επιτείνεται απο το οτι ερωτευτηκα δυστυχώς εναν παντρεμένο και τον βλεπω κάθε τρεις και λιγο με γυναίκα και παιδάκι και νιώθω ποσο ομορφα περνά κανείς οταν εχει την δική του οικογένεια και ζηλεύω αφάνταστα. Θα τρελαθώ πραγματικά.
Ποσες στιγμές ζει αυτο το "λατρεμενο "μου ζευγάρι, στιγμές δεν ξερω αν θα εχω εγώ ποτέ..
Πού να τα πω αυτα ομως.. Θα με κρίνουν ασχημα πολύ.
Ειμαι σε μια ηλικία που θα επρεπε να εχω τη δικη μου οικογένεια στα 33 μου αλλα νιώθω κατεστραμμένη. Οι γονείς μου με βρίζουν, κανείς δεν με καταλαβαίνει.
Το μυαλο μου το είχα ολο στο διάβασμα και περασαν τα χρόνια ουτε που το κατάλαβα πώς εφτασα εδω και δεν έχω τίποτα και κανέναν να με μιλήσω. Στα γενέθλιά μου δεν χτυπά το τηλεφωνο ποτέ.
Αν φύγω απο τη χωρα κανείς δεν θα με αναζητησει πέραν της μαμας μου και του αδελφού μου.
Σκέφτομαι να τα βροντήξω ολα και να φύγω στο εξωτερικο. Μόνη μου. Να αρχίσω απο την αρχή, γιατί υποφέρω πολύ εδω.
Πεθαίνω απο την ζήλεια και τη μοναξιά μου :(