ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα και κουράστηκα. Θέλω έστω για 1 μέρα να μην ακούσω το όνομα μου σ αυτό το σπίτι. Ελένη κάνε αυτό, Ελένη κάνε τ άλλο, Ελενίτσα για τις πιο μεγάλες χάρες. Δηλαδή αμάν.. Είναι κάποιες μέρες που φτάνω στο αμήν, μπουχτιζω. Είμαι 25 χρονών, βλέπω τη ζωή μου να προχωράει μπροστά μου χωρίς τίποτα το ουσιαστικό. Κλεισμένη μέσα, χωρίς κανένα χόμπι, ούτε δουλειά, με 2 μαθήματα στη πλατη για πτυχίο, θέλω άμεσα να ξεκινήσω οδήγηση, ήδη κάθομαι μόνη μου κ διαβάζω τα σήματα, πριν λίγο καιρό χώρισα κ ώρες ώρες είμαι χάλια κ γι αυτό, η κολλητή μου ή μάλλον πρώην κολλητή μου με το που αρραβωνιαστηκε, χάθηκε εντελώς. Ευτυχώς έχω την υγεία μου αλλά έτσι όπως πάω δεν θα έχω τη ψυχολογική υγεία. Πόσο θα ήθελα να έχω χρήματα να πάω ταξίδια, να πάρω αυτό το δίπλωμα, να ξεκινήσω πιλατες ή παραδοσιακους ή και κάποια άλλη ξένη γλώσσα, να πάω σε ένα δερματολόγο, καθώς αντιμετωπίζω ακμή και άλλα πολλά. Πόσο θα ήθελα να έβρισκα έναν άνθρωπο, να είμαστε καλά μαζί, να αγκαλιαζομαστε, να κοιμόμαστε κ να ξυπνάμε μαζί, να έχουμε αμοιβαία αισθήματα ο ένας για τον άλλον. Ωπ, ξύπνησα, πάλι ήμουν σε ροζ συννεφάκι,πολυ καλό για να ναι αληθινό. Βρίσκομαι στην σκληρή πραγματικότητα του να κάνω συνέχεια αγγαρείες. Να καθαρίζω πχ τον διάδρομο κ μετά από λίγο να βλέπω πεταμένα πράγματα κ να σου λένε κ μετά κάνε κάτι, όλο κάθεσαι, κοίτα πως είναι τ σπίτι αχουρι. Λες και είναι τίποτα 5χρονα κ δεν μπορούν να πάρει ο καθένας τα πράγματα του. Αυτά βέβαια πάνε κυρίως για τον πατέρα μου κ την αδερφή μου. Πόσο τέλεια ήταν όταν σπούδαζα που είχα το δικό μου χώρο κ τα είχα τις περισσότερες φορές σε τάξη, υπήρχαν εννοείται κ μέρες που βαριόμουν κ μαζεύονταν τα πράγματα. Πφφ δε μπορώ άλλο, νιώθω μια μεσηλικη σε σώμα 25χρονης.