ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν κάποιους μήνες γνώρισα ένα παιδί. Μιλούσαμε για ένα μήνα και ξεκινήσαμε να βγαίνουμε. Βγαίνουμε μήνα και όλα πάνε τέλεια, η κατάσταση πάει σταθερά και όμορφα χωρίς να βιαζόμαστε. Χαίρομαι την κάθε στιγμή που είμαι μαζί του και όταν γυρνάω σπίτι δεν μπορώ να περιμένω για την επόμενη φορά που θα βρεθούμε. Και το καλύτερο? Είναι αμοιβαίο όλο αυτό. Βλέπω σε αυτόν πόσο του αρέσει να είναι μαζί μου, πόσο χαρούμενος είναι και πόσο καλά περνάει και όχι μόνο το βλέπω αλλά μου το λέει κιόλας. Πριν κάτι μέρες μου πέρασε μια σκέψη : να τον ρωτήσω τι είμαστε.. Για να είμαι ειλικρινής αυτή την σκέψη μου την "φύτεψαν" οι φίλες μου. Εγώ είμαι καλά τώρα, δεν βιάζομαι και δεν νιώθω την ανάγκη να βάλω από τώρα μια ταμπέλα σε όλο αυτό, όμως αυτή η σκέψη με τρώει εδώ και καιρό και τώρα θέλω να την βγάλω στην επιφάνεια. Όλο λέω την επόμενη φορά που θα βρεθώ μαζί του να τον ρωτήσω και όλο το αφήνω γιατί ντρέπομαι. Σκέφτομαι πως δεν χρειάζεται και ότι θα δούμε αλλά παράλληλα θέλω να ξέρω.. Σήμερα με καίει περισσότερο από όλες τις φορές και σκέφτομαι εκεί που μιλάμε (στο τσατ) να τον ρωτήσω, όμως από την άλλη ίσως αυτό πρέπει να γίνει από κοντά.. Τι να κάνω..