ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πραγματικά αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Πάει ο άλλος και βγάζει ολόκληρο συμπέρασμα από κάποια συζήτηση που είχες, χωρίς να αναρωτηθεί τι προηγήθηκε, τι σκεφτοσουν, τι συμβαίνει, τι άλλο υπάρχει γύρω, αν αυτός είναι ο τρόπος που φέρεσαι γενικά. Απο κάποιες λέξεις και μόνο, λες και μια ολόκληρη ζωή κι ένας ολόκληρος άνθρωπος μπορεί να χωρέσει και να χαρακτηριστεί από κάποιες λέξεις και μόνο που είπες κάποια στιγμή. Και να σου τα αυθαίρετα συμπεράσματα και να σου τα κουτσομπολιά και δεν συμμαζευεται. Τόσα χρόνια που είμαι σε αυτόν τον πλανήτη δεν έχω συναντήσει κανέναν άνθρωπο να διαβάζει τα μυαλά των άλλων ανθρώπων, αλλά αυτοί που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα προφανώς και νομίζουν πως μπορούν. Και κάθονται και κρίνουν, χωρίς να σκεφτούν τι αυτοί έχουν κάνει, χωρις αυτοκριτική, χωρίς τίποτα. Και φυσικά η συγγνώμη άγνωστη λέξη. Περπατάνε κι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια χωρίς να σκεφτούν τίποτα άλλο χωρίς να δουν τα δικά τους λάθη. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να κλάψω, γιατί εκτός του αστείου όλων αυτών, απ' τη μια με βοηθούν στο να δω εγώ τα δικά μου και να τα διορθώσω και να βελτιωθώ σαν άνθρωπος, απ' την άλλη όλα αυτά είναι θλιβερά και επίπονα. Δεν ξέρω πραγματικά...