ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι άντρας 24. Αντιμετωπίζω ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας που ξεκίνησε από τα 18. Σαν να μην έφτανε αυτό έσπασα και το πόδι μου πρόσφατα και νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια δε ζω. Δεν έχω καμία σχέση με τα παιδιά της ηλικίας μου. Μέχρι τα 18 ζούσα μια πολύ φυσιολογική ζωή, με φίλους σχέση και ήμουν πολύ κομπλέ. Όμως από τότε που έμαθα για το πρόβλημα άρχισα να πέφτω. Οι φίλοι και η κοπέλα, όταν στην πιο δυσκολη μέχρι τώρα φάση της ζωής μου χρειάστηκε να με στηρίξουν, όχι μόνο με πούλησαν αλλά με κορόιδευαν και πίσω από την πλάτη μου. Από τα 18 και μετά αντί να γλεντήσω τη ζωή μου σα νέος φοιτητής, ελάχιστες είναι οι φορές που βγήκα για καφέ ή ποτό γιατί άρχισα να χάνω τα μαλλιά μου και είχα την αποδοχή ελάχιστων ανθρώπων από τη σχολή, οι οποίοι αργότερα με πούλησαν. Είμαι χάλια ψυχολογικά για τα χρόνια που έχω χάσει κλεισμένος στο σπίτι. Απ' ότι φαίνεται θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου έτσι μίζερα. Δεν είμαι μίζερος άνθρωπος αλλά δε βλέπω καμιά ελπίδα να έχω μια φυσιολογική ζωή. Το πρόβλημα υπάρχει ακόμα αλλά δεν είναι τόσο σοβαρό. Όμως αισθάνομαι ότι δεν νοιάζεται κανείς για εμένα. Νιώθω ότι ντροπιαζω και τον κόπο τον γονιών μου γιατί είμαι 6ο έτος και χρωστάω αλλά 20 μαθήματα. Δεν έχω καθόλου καλή ψυχολογία για να διαβάσω. Βαρέθηκα τους πάντες και τα πάντα. Όλοι έξω γλεντανε, πάνε για μπάνιο, μεθάνε και ζουν τη ζωή τους και εγώ όλο μέσα μέσα μέσα. Γιατί η ζωή είναι τόσο άδικη; Δεν έγραψα την εξομολόγηση για να κλαφτω και να πω τον πόνο μου. Την έγραψα για να μου πει κάποιος εάν υπάρχει λύση και ποια είναι αυτή, όταν όλα πάνε στραβά. Έχω περάσει από όλες τις φάσεις. Τη μια ήμουν φουλ δυνατός και το πάλευα την άλλη με έπαιρνε από κάτω. Βελτίωση όμως δεν είδα ποτέ. Αυτό που με πειράζει πιο πολύ είναι που δεν έχω φίλους και σχέση. Ίσως αν είχα ανθρώπους να με στηρίζουν, να είχα καλή ψυχολογία. Αλλά που να τους βρω; Στο σπίτι; Οκ αρκετά σας κούρασα, το κλείνω εδώ το θέμα μου.