Καλησπέρα σας, θα ήθελα να μιλήσω για ένα θέμα που με απασχολεί και είναι καίριας σημασίας για τη ζωή μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Είμαι 28 χρονών και ο πατέρας μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι δέκα. Η μητέρα μου δεν ζει εδώ και 13 χρόνια, οπότε και έχω αναλάβει όλες τις εργασίες του σπιτιού αλλά και μια μορφή στήριξης του πατέρα μου από τότε. Παρόλα αυτά κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι και να προχωρήσω τη ζωή μου, να βρω ενα σπίτι να νοικιάσω μόνη μου, να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι ή οτιδηποτε δεν έχει σαν προτεραιότητα τον ίδιο και κάνουμε κάποια συζήτηση καταλήγουμε σε πολύ μεγάλους καυγάδες και με εκβιάζει συναισθηματικά οτι θα πεθάνει, οτι θα μείνουμε στους πέντε δρόμους, λόγω του οτι τόσα χρόνια έχει δημιουργήσει και διάφορα χρέη απο το θάνατο της μητέρας μου, και γενικά έχει αυτή τη στάση και την αντίληψη οτι απο το σπίτι θα φύγω μόνο όταν παντρευτώ, χωρίς όμως να υπάρχει και η αντίστοιχη ελευθερία ώστε να αναπτύξω μια τέτοιου είδους σχέση. Αναγκάζομαι διαρκώς να καταφεύγω σε ψέματα ώστε να μπορώ να είμαι λίγο πιο ελεύθερη. Πραγματικά εχω φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι αν θα γλυτώσω ποτέ απο αυτό... Που ειλικρινα με όλη μου την αγάπη φροντίζω και τον ίδιο αλλά και τον αδερφό μου...αλλά δεν μπορώ να ζω άλλο έτσι με τόση καταπίεση απο τη μια λες και εγω είμαι παντρεμένη με τον πατέρα μου και απο την άλλη με τόσες υποχρεώσεις...