ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα χαμηλών τόνων και γενικά όπου κι αν πάω νιώθω πως μένω στην απ' έξω. Στην ερευνητική ομάδα που κάνω το μεταπτυχιακό μου, είμαστε όλα κι όλα 3 άτομα (αυτοί 10 χρόνια μεγαλύτεροι από εμένα) και οι άλλοι 2 τρώνε μαζί, μιλάνε κτλ. Εμένα ούτε λόγος να με ψάξουν έστω να δουν αν ήρθα, ούτε να πάμε μια φορά μέχρι την καντίνα μαζί ή αν χρειάζομαι κάτι, σχεδόν μετά βίας με χαιρετάνε αν τύχει να βρεθούμε. Φέτος έπιασα και δουλειά σε εταιρία, πάλι τα ίδια. Επειδή γενικά δεν πολύ μιλάω ουτε είμαι ναζιάρα και τρελιτσα όπως τις άλλες, ούτε καπνίζω για να βγαίνω συνέχεια διάλειμμα, πάλι είμαι στην απ έξω, κανονίζουν πράγματα όλοι μαζί και ούτε καν τυπικά μου λένε κάτι, όλη μερα μπορεί να μην ανταλλάξουμε κουβέντα εκτός για τη δουλειά και υπάρχει ένα επιθετικό κλίμα. Θεωρώ ότι είναι στοιχειώδης σεβασμός να υπολογίζεις το συνάδελφο σου και όχι να τον αφήνεις στο περιθώριο με τόσο εμφανή τρόπο. Δεν ξέρω πια αν κάνω κάτι λάθος ή αν απλά έτυχε σε αυτά τα 2 περιβάλλοντα να είναι τέτοια τα άτομα.