ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι φοιτήτρια, στα τελειώματα αλλά πλέον με την κατάσταση που επικρατεί έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για το πεδίο αυτό. Νομίζω βέβαια πως πάντα δεν με ενδιέφερε πραγματικά αλλά κάπως με "ξεγελουσα" και τώρα βγήκε από μεσα μου. Γενικότερα δεν έχω βρει τι μου αρεσει, σε τι είμαι καλή και θα ήθελα να ασχοληθώ και για αυτό αφού εχασα το ενδιαφέρον μου για την σχολή χάθηκε και για τη ζωή μου από την άποψη ότι δεν μπορώ να με φανταστώ στο μέλλον, αλλά ζω μόνο για το τώρα, κάτι που όμως με στεναχωρεί καθώς οι μέρες περνάνε και εγώ δεν εχω ορεξη για τίποτα για το μέλλον μου. Μοναδικος μου στόχος θα ήταν να έχω κάτι να ασχολούμαι και να μου προσφέρει οικονομική ανεξαρτησία. Προχθές πέρασα μια δύσκολη μέρα καθώς δεν έβρισκα κάποιο νόημα να διαβάσω και ήμουν πλήρως απεγνωσμένη (ήμουν και στην 2η μέρα του κύκλου :p). Την περισσότερη μέρα την πέρασα σε μια γωνιά της φοιτητικής μου γκαρσονιέρας να κλαίω. Νομίζω ότι ακόμα και μια αγκαλιά θα με έκανε καλύτερα. Συγκράτησα το κλάμα και πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου. Προσπαθησα να της εξηγήσω οτι δεν μπορώ να διαβάσω και να τα βγάλω πέρα γιατί δεν είμαι καλά αλλά δεν με κατάλαβε. Αυτή είναι "βράχος" θα έλεγα (κάποιος μπορεί να την έλεγε και "πέρα βρέχει") σε πολλά μέρη της ζωής της και έτσι ήθελα και καταλάβαινα ότι πρέπει να είμαι και εγώ. Δυστυχώς όμως διαφέρουμε. Όμως αυτή η επαγγελματική επιτυχία που της πρόσφερε οικονομική ανεξαρτησία από νωρίς είναι ακριβώς αυτό που θέλω. Όσον αφορά και την απόγνωση μου για την ζωή ξέρω και νιώθω ότι χρειάζομαι βοήθεια, από ψυχολόγο το καλύτερο αλλά φοβάμαι να πάω, δεν έχω το θάρρος ίσως.