είναι ένα σπάνιο και καλό παιδί. Πανέξυπνος, όμορφος, με εξαιρετικά έξυπνο χιούμορ και με καρδιά που δε βρίσκεται εύκολα. Έκανε λάθος επιλογές, του ήρθαν και στραβά τα πράγματα και τώρα σε ηλικία 35 ετων είναι μέσα στη γκρίνια. Γκρίνια για τα οικονομικά, για όλα. Κάθε φορά που τον βρίσκω λέει συνέχεια πόσο μας αδίκησε ο πατέρας μας και πόσο μας χαντακωσε. Έχει δίκαιο και εμένα με πιάνει το παράπονο και η οργή όμως τελικά συνειδητοποίησα ότι καποια πράγματα που δε μπορώ να αλλάξω από αυτά που έκανε ο πατέρας μας, τα αφήνω πίσω και τα προσπερασα. Δεν ισχύει το ίδιο για τον αδερφό μου όμως. Πλέον έχω καταλάβει ότι κάθε φορά που θα τον δω θα μου μεταφέρει όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθει. Το κάνει για να ξέσπασει όμως το θέμα είναι ότι έχουμε μια μάνα με κατάθλιψη και αυτό δε βοηθάει. Αυτόν ποιος θα τον βοηθήσει θα μου πείτε...δεν ξέρω τι να κάνω και τι να του πω καθώς είναι απαρηγόρητος και έχασε τα νιάτα του με τα λάθη του πατέρα μας. Η εργασία στην Ελλάδα δε βοηθάει επίσης. Απλά δε μπορώ άλλο αυτή την αρνητική ενέργεια που μπαίνει μέσα μου και με σαπίζει ούτε τελικά μπορώ να χαρώ κάτι από τη ζωή μου όταν νιώθω ότι η οικογένειά μου είναι δυστυχισμένη. Τι να κάνω για να τον βοηθήσω;