ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ράκος, δύο εβδομάδες κλαίω ασταμάτητα. Έχω μία σχέση που ξεκίνησε από τα φοιτητικά χρόνια. Ίδια ηλικία σε διαφορετικές σχολές, πολύ γρήγορα και χωρίς να το σχεδιάσουμε κολλήσαμε άσχημα, σχεδόν συγκατοικούσαμε, ζούσαμε σαν ένα κανονικό ζευγάρι που θα πάει το πρωί στην δουλειά του και το βραδάκι θα γυρίσουν σπίτι να πουν πως ήταν η μέρα τους. Λίγο οι καραντίνες, λίγο οι στρατιωτικές του υποχρεώσεις μας ανάγκασαν να μετατρέψουμε την σχέση μας σε σχέση εξ αποστάσεως με τα καλά και τα κακά της. Προσπαθήσαμε και συνεχίζουμε να προσπαθούμε με όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει. Εκείνος πρέπει να επιστρέψει στην σχολή του να ολοκληρώσει τις σπουδές ενώ εγώ πλέον βγαίνω στην αγορά εργασίας. Εδώ και μήνες ψάχνω ασταμάτητα για δουλειά, δεν υπάρχει τίποτα. Πρόσφατα μου ήρθε μία θετική απάντηση που ενώ έπρεπε να χαρώ με βύθισε σε περισσότερη θλίψη. Μία εταιρία με ζήτησε για εργασία στο παράρτημά της στην Αθήνα όμως η σχολή του φίλου μου είναι στην Θεσσαλονίκη. Αντί να μικραίνει η απόσταση μεταξύ μας μεγαλώνει και δεν έχω την οικονομική άνεση να πω όχι στην δουλειά διότι οι γονείς μου δεν μπορούν να με συντηρούν άλλο μέχρι να βρω την επόμενη δουλειά και αν θα βρω και κάτι που να είναι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω εδώ γιατί θα ήθελα να διαβάσω παρόμοιες ιστορίες.. να μου πει κάποιος πως θα είναι μια μικρή παύση και πως κάποιες σχέσεις εξ αποστάσεως πράγματι δουλεύουν. Να μου δώσει κάποιος ελπίδα για να κάνω υπομονή.