ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν με μια κοπέλα (όχι σχέση). Τόσα όμορφα συναισθήματα , τόση μεγάλη χαρά. Όλα όμορφα μέχρι που μετά από κάνα δύο μήνες έφυγε. Επέλεξε να μην προχωρήσει σε κάτι πιο ουσιαστικό μεταξύ μας. Παρά πολλά αυτά που συζητήσαμε. Την παρακάλεσα της είπα να μην χαθεί από την ζωή μου δεν ήθελα να την χάσω. Ας έχανα και τον εαυτό μου δεν με ένοιαζε , την ήθελα σαν τρελός. Πφφ.. Έκλαψα πόνεσα για πολλούς μήνες με την ελπίδα ότι θα περάσει ότι θα μου φύγει από το μυαλό. Είναι ώρες που λέω δεν αξίζει να χάνεις την ζωή σου για μια γυναίκα που αντικειμενικά δεν εισασταν καν μαζί. Καμία βελτίωση. Θλίψη πόνο και ένα απέραντο κενό μέσα μου. Έναν χρόνο μετά , στο σήμερα δηλαδή , όλα έρχονται στο μυαλό. Πώς πέρναγα πως ήμουν πώς ένιωθα , δεν με ένοιαζε τίποτα , ήμουν καλά γιατί την είχα δίπλα μου , ένιωθα περήφανος , τα έδωσα όλα , έκανα και λάθη πολλά όμως όπου δεν γίνεται να εξηγήσω. Μου λείπει δεν μπορώ να μην τη σκέφτομαι. Ξυπνάω το πρωί και μου έρχεται στο μυαλό πέφτω για ύπνο και πάλι την σκέφτομαι. Βαρέθηκα να είμαι έτσι. Αφού ώρες ώρες σκέφτομαι να πάω να την βρω να της πω τα πάντα να φάω μια χυλοπιτα πάλι μπας και ξεστραβωθω αλλά μόνο στην ιδέα ότι θα την δω μπροστά μου λιποθυμω. Θέλω μόνο να την πάρω μια αγκαλιά να την νιώσω έστω και για λίγο , να χαθώ εκεί μέσα να την κοιτάξω να της δώσω ένα φιλί και να της πω αυτά που θέλω να της εξηγήσω κάποια πράγματα. Το κεφάλι μου είναι μπαλόνι. Μόνο στην δουλειά ξεχνιέμαι. Δεν φλερταρω δεν βγαίνω δεν κυκλοφορώ. Σπίτι δουλειά γυμναστήριο και σπίτι. Το γυμναστήριο είμαι δίπλα από εκεί που δουλεύει και κάθε φορά πάω με άγχος. Δεν ξέρω αν πρέπει να την δω ή όχι. Νομίζω ότι θα πέσω πάλι , όχι πως είμαι καλά αλλά λέμε τώρα. Να είχα μόνο λίγη αυτοπεποίθηση και μια αυτοεκτίμηση για τον εαυτό μου και όλα θα ήταν καλύτερα αλλά πού τέτοια τύχη.