ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ας ξεκινησω με το οτι κανεις δεν ειναι τελειος, ομως το δικο μου προβλημα ειναι πως εχω κουραστει να προσπαθω και να γινω! Νιωθω μια απογοητευση η οποια δεν εχω ιδεα καν απο που προερχεται. Την σχολη μου την τελειωνω με καλο βαθμο και ακριβως στα χρονια της, δουλεια εχω,σπιτι εχω φιλους εχω, αγορι δεν εχω και ισως δινω μεγαλη βαρυτητα σε αυτο και πιστευω για αυτο νιωθω τοσο απογοητευμενη. Βλεπω τους αλλους να πηγαινουν διακοπες με τις σχεσεις τους και ειλικρινα ζηλευω τοσο πολυ ειμαι 23 και δεν εχω παει ποτε διακοπες με αγορι.Και ναι οκ δεν ηρθε το τελος του κοσμου αλλα εμενα αυτο μου λειπει. Επισης παρατηρω οτι εχω μια ταση να μειωνω τον εαυτο μου, χιουμοριστικα μεσα στο δικο μου κεφαλι ομως χθες στη δουλεια που με επαίνεσαν για κατι καταλαβα ποσο ασχημα ακουστηκε ετσι οπως απαντησα... Το αστειο ειναι οτι εχω και παλιοτερα παραδειγματα πχ να μου λενε τι ομορφη που εισαι και εγω να απανταω μα τι εννοεις, που φαινομαι σαν χαζη η σαν να με μειωνω ενω στο δικο μου μυαλο ηθελα απλα να κανω και στον αλλο αντιστοιχο σχολιο. Επισης παρατηρω οτι εχω εδω και καιρο μια συνεχομενη γκρινια μου φταινε ΟΛΑ, δεν ευχαριστιεμαι με τιποτα και ειδικα αν δεν γινει κατι με το προγραμμα που εχω στο μυαλο μου και φοβαμαι πως θα γινω τερμα απωθητικη!! Απλως πιστευω πως μειωνοντας ετσι τον εαυτο μου τον μειωνω και στο προσωπικο κομματι και ισως για αυτο δεν εχω καποιον γιατι αντι να δειχνω τα καλα μου προσπαθω για το αντιθετο.. Θελω να αλλαξει ολο αυτο αλλα δε ξερω απο που να το πιασω..