ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν πήρα νωρίτερα είδηση ότι οι άνθρωποι οι οποίοι με μεγάλωσαν δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν περεταίρω να εξελιχθώ. Μέχρι να ενηλικιωθώ καταλάβαινα ότι κάτι ήταν λάθος στο σπίτι μου και πολλές φορές σκεφτόμουν πως όταν θα μεγάλωνα θα τους έχανα. Η γυναίκα που με γέννησε, ενας πολύ καλός άνθρωπος όμως με πολύ άσχημα βιώματα έτυχε και παντρεύτηκε έναν άνδρα ο οποίος δεν της έδωσε την κατάλληλη αγάπη και τρυφερότητα που όπως ήταν φυσιολογικό αποζητούσε. Μπλέχτηκαν και οι οικογένειες τους στην μέση και διαλύθηκαν εντελώς. Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια η μητέρα μου προσπαθούσε να κάνει παιδί, κίνησε κυριολεκτικά γη και ουρανό. Τώρα καταλαβαίνω ότι στην πραγματικότητα έψαχνε να βρει την ευτυχία μέσω ενός παιδιού και όπως πλέον μου έχει πει η ίδια ήθελε και κάτι δικό της σε αυτόν τον κόσμο, γιατί μάλλον δεν είχε ποτέ κάτι υλικής αξίας, όσο και αν δούλεψε και θέλησε να αποκτήσει ένα παιδί για να είναι δικό της. Το θέμα δυστυχώς είναι πως όταν ήρθα όχι μόνο δεν την έκανα ευτυχισμένη, αλλά επωμίστηκε την φροντίδα ενός παιδιού μόνη της, όλα τα έξοδα μου τα πλήρωνε εκείνη. Ο πατέρας μου δεν μου έχει φερθεί ποτέ άσχημα, ίσα ίσα είναι ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος, αλλά μέχρι εκεί. Ναι, όπως είναι λογικό της μάνας μου της βγήκε υστερία σε μένα, χαιρεκακία, επίκριση ασυνείδητα μεν, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Είχε πάντα ένα άγχος για τα χρήματα και γενικά το κακό ήταν ότι ποτέ δεν με έλαβε υπόψη. Της έλεγα πως ότι και αν έχει με τον πατέρα μου το παιδί της μπορεί να το κάνει σύμμαχο της, άλλωστε εκείνη δεν άκουσε ποτέ της. Όταν δεν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, γιατί νόμιζα τότε ότι είχαμε οικονομικά προβλήματα πήγα σε μια σχολή που παράλληλα είχε μισθωτή πρακτική και δεν μπορούσα να πω ότι περνούσα καλά αλλά ναι εκείνη την περίοδο συνέβαιναν πολλά άσχημα. Όλα όσα κρύβονταν στα παιδικά μου χρόνια, ήρθαν και μας χτύπησαν την πόρτα. Εν τέλει έπαθα κατάθλιψη και πήρα φαρμακευτική αγωγή. Ο γιατρός είχε καταλάβει την ιδιαιτερότητα της κατάστασης και μου χορηγούσε πάνω από χρόνο φάρμακα. Ναι, για κάποιο χρονικό διάστημα είχαν βελτιωθεί οι σχέσεις μας, αλλά τον τελευταίο καιρό περνούσαμε μια κρίση και φωνάξαμε πάλι τον γιατρό ο οποίος μου έδωσε το ένα αντικαταθλιπτικό πίσω από το άλλο, και κόντεψα να τρελαθώ και είπε στους δικούς μου μάλιστα ότι χρειάζομαι νοσηλεία. (ήταν μέτοχος σε κλινική, οπότε είχε το σχέδιο του). Ευτυχώς τους έκοψε και δεν τον πίστεψαν. Ναι, η αλήθεια είναι ότι είναι τραγικό που οι δικοί μου άνθρωποι έχουν καταλήξει να μην λαμβάνουν υπόψη το παιδί τους και ειδικά η μαμά μου που υπάρχουν φορες που καταλαβαίνει τι κάνει, αλλά είναι και οι δύο τόσο μπερδεμένοι με τα απωθημένα τους που δεν μπορούν να αλλάξουν. Από την μια με θέλουν κοντά τους και από την άλλη δεν ευχαριστιούνται με τίποτα και μου κοπανάνε ότι βοήθεια μου προσφέρουν. Έχω περάσει εκτός Αθηνών και εύχομαι να γίνει δεκτή η μεταγραφή, γιατί δεν θέλω άλλα χρήματα από αυτούς και ξέρω επίσης ότι στον κίνδυνο δεν είναι σε θέση να με βοηθήσουν. Έχω γίνει ιδιαίτερα καχύποπτη με τους ανθρώπους και ευτυχώς έχω στο πλάι μου μέχρι τώρα καλούς φίλους και ελπίζω με ένα παλικάρι που μιλάω να πάει καλά, γιατί θέλω να φυγω άμεσα από το σπίτι μου. Να βρω με το καλό μια δουλειά και βλέπουμε… Όταν ήμουν παιδί φοβόμουν ότι θα με φτάσουν σε αυτήν την κατάσταση, είμαι ιδιαίτερα στενοχωρημένη και η αλήθεια είναι ότι έχω προβλήματα συγκέντρωσης από την υστερία αυτής της γυναίκας και με το ότι δεν είναι ευχαριστημένη με τίποτα. Υπάρχουν φορές που μιλάμε τόσο καλά η μία στην άλλη και πραγματικά απορώ, αλλά σίγουρα για εκείνη υπήρξα φίλη της, αποκούμπι, σάκος του μποξ, δυστυχώς όμως όχι κόρη της. Τέσσερα χρόνια είναι που έχω τελειώσει το σχολείο και πραγματικά αυτά τα χρόνια πέρα από γκρίνια και φωνές χωρίς λόγο με έχουν βοηθήσει για ένα πτυχίο πληροφορικής και όταν έδωσα ξανά πανελλαδικές που μακαρι να μην έκανα ιδιαίτερα να έδινα μόνη μου, γιατί δεν θέλω να ξοδεύεται άλλο αυτή η γυναίκα για μένα.Έχουν φύγει 2000 ευρώ σε γιατρούς, ψυχολόγους, αντικαταθλιπτικά και είμαι νέο άτομο, σε λίγο καιρό κλείνω τα 23. Θα μπορούσαν αυτά τα χρήματα να πήγαιναν σε σπουδές μου, σε κάποιο φροντιστήριο για να περάσω και νωρίτερα στο Πανεπιστήμιο, σε ένα δίπλωμα οδήγησης, σε κάτι ουσιαστικό. Εκείνοι επέλεξαν με τα προβλήματα που είχαν να κάνουν παιδί και η επικείκια μου με έφτασε στο σημείο που είμαι τώρα. Είναι λυπηρό, αλλά πλέον δεν περιμένω τίποτα. Μονάχα να είναι υγιείς γιατί είναι γονείς μου όπως και να έχει και εύχομαι εγώ να τα καταφέρω. Αλλά μάλλον τους υπήρξα βάτος, ειδικά για την μαμά και είναι ειρωνεία το παιδί που γεννήθηκε μετά από 15 χρόνια προσπάθειας, να νιώθει έτσι και δεν το λέω απαξιωτικά για τον εαυτό μου, αλλά καταλαβαίνω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάζονταν παιδί. Παρακαλώ δεν ξέρω πως φαίνεται σε τρίτους η ιστορία μου, είχα ανάγκη να την μοιραστώ, αλλά μην αφήσετε πικρόχολα σχόλια.