ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21 ετών, κοπέλα. Δεν έχω κάνει ποτέ κάτι με αγόρι και παρόλο που διαβάζω εξομολογησεις κι από άλλα άτομα, ίδιας ηλικίας ή και μεγαλύτερα που επίσης δεν έχουν εμπειρίες, νιώθω μειονεκτικά σε σχέση με τις φίλες μου που όλες λίγο πολυ είχαν κάποια περιπετειουλα. Κανείς όμως θα έλεγε ότι μόνη μου το δημιούργησα αυτό και ξέρω πως ισχύει. Θα εξηγήσω γιατί. Από τότε που πήγα φοιτήτρια, έδειξαν το ενδιαφέρον τους 2-3 άτομα. Αλλά, όλους τους απέρριψα. Γιατί; Δεν ξέρω, αυτό προσπαθώ να βρω κι εγώ. Για κάποιο λόγο ένιωθα οτι ήθελα να τους αποφύγω όλους, κι αυτό έκανα εν τέλει. Με τον τρόπο μου, έριχνα άκυρα. Το θέμα είναι όμως γιατί να νιώθω έτσι; γιατί ενώ έχω ενδιαφέρον για αγόρια, όταν κάποιος δείχνει ενδιαφέρον να μου βγαίνει άρνηση; Να μη δίνω καν την ευκαιρία να πάμε μια βόλτα να τον γνωρίσω περισσότερο; Έχω σκεφτεί ότι ίσως ειναι κάποιας μορφής κατάθλιψης και γι αυτό θελω να απομακρύνω όποιον με προσεγγίζει. Ίσως είναι που η κατάσταση με τον πατέρα μου είναι πολύπλοκη. Δεν ξέρω.. Πάντως και σε φιλικό επίπεδο, δυσκολευομουν και δυσκολεύομαι με τα αγόρια. Ποτέ δεν είχα κάποιον κοντινό φίλο αγόρι, νιώθω ότι όταν είμαι σε παρέα που είναι αγόρια δεν είμαι ο εαυτός μου, προσπαθώ να δείξω άλλο πρόσωπο. Κομπλαρω, δεν ξέρω τι να πω, οτιδήποτε αν πω μετά θα το σκέφτομαι και θα σκέφτομαι ακόμη τι άλλο θα μπορούσα να πω, πιο έξυπνο, που να με κάνει να φαίνομαι "cool". Και στεναχωριέμαι, γιατί έχουν σχεδόν περάσει τα φοιτητικά χρόνια, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, κι εγώ δεν έκανα τίποτα. Και για να σας προλάβω, προφανώς και ξέρω ότι η ζωή δεν είναι μόνο γκομενοι (ούτε κάτι άλλο αξιοσημείωτο εκανα😂) αλλά νιώθω ότι δεν έχω ζήσει αυτά τα χρόνια όπως οι άλλοι. Δεν έχω εφηβικούς ή φοιτητικούς ερωτες να θυμάμαι.. Και είναι κρίμα γιατί μόνη μου περιορίζω τον εαυτό μου, δεν τον αφήνω να ζήσει όπως όλα τα άτομα της ηλικίας του, ντρέπομαι για μένα και δεν αποδέχομαι τα συναισθήματα μου ούτε διεκδικώ. Δηλαδη υπήρχαν άτομα στο λύκειο που μου άρεσαν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα το μοιραζομουν μαζί τους, και η έλλειψη μεικτών παρεων έκανε τα πράγματα δυσκολότερα. Ήμουν πάντα το εσωστρεφες παιδάκι, που δεν είναι κουλ και γαματο και αυτό με στοιχειώνει ακόμη. Ήμουν πάντα στην αφάνεια και συνεχίζω να είμαι.. Σε μια παρέα θα είμαι αυτή που δεν μιλάει πολύ, δεν έχει πράγματα να πει.. και αυτό δεν μ' αρέσει καθόλου. Όμως γίνεται ένα εσωστρεφες άτομο να γίνει εξωστρεφες; Αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν συνεχώς.. Ξέρω ότι πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου και θα προσπαθήσω να το κάνω με βοήθεια ή μόνη μου. Οποιοδήποτε δικό σας σχόλιο επίσης, είναι ευπρόσδεκτο :) συγγνωμη για το μεγάλο κείμενο.