ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

12.10.2021 ώρα 13:30 βρίσκομαι μέσα στην αίθουσα μόνος, και περιμένω όσους γονείς μαθητών θέλουν να με γνωρίσουν ως υπεύθυνο μιας τάξης γυμνασίου της επαρχίας. Από τις 13:00 έχουν έρθει τρεις, οπότε κι ετοιμάζομαι να αποχωρήσω. Σιγά- σιγά τακτοποιώ βιβλία και σημειώσεις στην τσάντα μου κι ενώ έχω γυρισμένη την πλάτη μου στην πόρτα....ακούω μια φωνή, γνώριμη μεν, αλλά από πολύ παλιά, να μου απευθύνεται στον ενικό και με το μικρό μου όνομα....Χρήστο; Γυρίζω και μου κόβεται η ανάσα.........Ε λ ε ν α;;;; Είμαι 40. Η Έλενα ήταν ο παιδικός μου έρωτας με την οποία γίναμε ζευγάρι από τα 18 μέχρι τα 24 μας. Χωρίσαμε από μια μεγάλη παρεξήγηση, για την οποία δε με άφησε ποτέ να "απολογηθώ". Χαθηκαμε. Αυτή έμαθα ότι παντρεύτηκε μετά από 2 χρόνια έκανε παιδιά και έφυγε από την πόλη μας, καθώς ο άντρας της ήταν στρατιωτικός. Εγώ αναπληρωτής μαθηματικός ανά την Ελλάδα, εργένης και να που σαν υπεύθυνος της 1ης Γυμνασίου, έχω ως αποδεικνύεται μαθήτρια την κόρη της Έλενας!!! Τί όμορφη που παρέμενε ρε φίλε!!! Τα χασα. Κοκκίνησα σαν πιτσιρικάς. Ταχυπαλμία. Πρόθυρα ανακοπής. Δεν ξέρω γιατί. Δεν το περίμενα. Είχα πάνω από 10 χρόνια να τη δω. Πάντα τη σκεφτόμουνα......Και τώρα; -Χρήστο...δεν το πιστεύω...εσύ; Εδώ; Πως; -Αναπληρωτής Έλενα....εσύ, εδώ...πώς; -Είμαι η μαμά της......που την έχεις μαθήτρια.... -Της.....μάλιστα....μάλιστα.... -Είσαι μόνος εδώ; Έχεις οικογένεια; -Ποια με παίρνει εμένα Έλενα; (μικρότητα....αλλά την είπα....) -Έτσι ε; -Έτσι φαίνεται Και χωρίς να το θέλω, εκείνη τη στιγμή "γέμισαν" λίγο τα μάτια μου....δε ξέρω γιατί...αλλά το χειρότερο...."γυάλισαν" και τα δικά της μάτια........ Είπαμε κάποια πράγματα για την κόρη της, για τη ζωή στην πόλη, χαιρετηθήκαμε και είπαμε ένα τυπικό "θα ξαναβρεθούμε". Από εκείνη τη στιγμή έχω μια μόνιμη ταραχή, κάτι ανάμεσα σε φόβο, ενθουσιασμό, λύπη, χαρά, κάτι ακαθόριστο.....και κατάλαβα πως ένοιωσε ο Βιζυηνός λίγι ριν τρελαθεί που είπε "μετεβλήθη εντός μου η ροή του κόσμου"..... -