Τσαντίζομαι με το παραμικρό.
Ενα επιμονο βλεμμα απο καποιον αγνωστο (κυριως απο γυναικες-αν και εγω γυναικα ειμαι)
οπως πχ οταν βγαινω στο μπαλκονι ΜΟΥ να καπνισω, αν με κοιταει περαστικη απο κάτω με επιμονη τροπο γινομαι εξαλλη..
Μου ερχεται να κανω μεσαιο δαχτυλο.
Μια φαινομενικα ασημαντη κουβεντα που θα μου πει καποιος ,θα μου κατσει πολυ στραβα ...
Μια μανούρα με ασχετο ατομο ή μη, σχεδόν παντα μού χαλάει ολη τη μερα και μετα το σκεφτομαι και το ξανασκεφτομαι το περιστατικο και βγαζω ατμους..
Ενας πωλητης /τρια κάπου που δεν με εξυπηρετησε σωστα μπορει να μου χαλασει την διαθεση και μετα δεν ξαναπαω εκει ή αποφευγω τον συγκεκριμενο
Εχω φτασει στο σημειο πλεον, να μου εχει γινει εμμονημην τυχον και πεσω σε ατομο και με φερει οριακα και μου χαλασει την καλη διαθεση που με τοσο κοπο προσπαθω διαρκως να διατηρησω.
Να ξυπναω το πρωί και το μυαλο μου να το εχω συνεχεια εκει-> μηπως παιχτεί κατι απροόπτο με καποιο τυπάκι και παθω παλι αυταναφλεξη.
Ασε δε, που οταν βλεπω απο μακρυα να πλησιαζει καποιος αντιπαθής γειτονας που εχω προηγούμενα, προκειμενου να αποφυγω να τον δω, περιμενω μαρτυρικα να μπει πρωτα αυτος στην πολυκατοικια για να εισελθω μετά εγω..
Δεν αντεχω αλλο . Γιατι ειστε ΤΟΣΟ σπαστικοι ορισμενοι;
Γιατι χαλάτε τη ζωή των αλλων για το τίποτα;;