ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και γιατί έχει σημασία ο λόγος για τον οποίο δεν έκανε κάποιος παιδί νωρίτερα; Μπορεί να μην ήθελε, μπορεί να μην μπορούσε λόγω βιολογικών παραγόντων, μπορεί να μην μπορούσε να ανταποκριθεί στις οικονομικές ανάγκες ενός παιδιού. Χίλια δυο μπορεί να συνέβησαν. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή, δεν έρχονται πάντα όλα ιδανικά. Το θέμα είναι τι συνέπειες μπορεί να έχει για το παιδί ή μεγάλη ηλικία του γίνου και αυτό είναι ανεξάρτητο από τον λόγο για τον οποίο δεν ήρθε το παιδί νωρίτερα.
Κατά την άποψή μου ούτε το αν είναι το παιδί το πρώτο ή το τέταρτο έχει σημασία. Και γιατί το μεγαλύτερο παιδί να αναλάβει τέτοιου είδους ευθύνες όπως αυτές που περιγράφεις;

Περιγράφω πράγματα που συμβαίνουν, καταστάσεις πολύ κοινές. Υπάρχουν παιδιά μεγαλύτερων γονιών που μεγάλωσαν μια χαρά κι είχαν και καλύτερη διαπαιδαγώγηση, επειδή ήταν αντικείμενο πολύ μεγάλης επιθυμίας, όπως αντίστοιχα και παιδιά γονιών που έγιναν γονείς στα 25 ή τα 30, αλλά τους έλαχε των γονιών μια λευχαιμία, ή ένα τρακάρισμα που τους άφησε ανάπηρους, ή ξαφνική πτώχευση και έμειναν στους πέντε δρόμους, ή δολοφονία από σύντροφο, ή τόσα άλλα από τα δυσάρεστα που μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο. Αυτά δεν γνωρίζουν ούτε ηλικία, ούτε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, ούτε τίποτα.
Το περιορίζεις στην βιολογική φθορά επειδή είναι το δικό σου προσωπικό βίωμα (που δεν είναι και σκληροπυρηνικό), όμως το δικό σου βίωμα δεν είναι μέτρο όλου του κόσμου.
Η σκέψη σου βασίζεται στην ψευδαίσθηση του ελέγχου: να κάνω παιδί (ή να μην κάνω παιδί) στην κατάλληλη ηλικία, οπότε έτσι κατευθύνω τα πράγματα "ως οφείλουν να είναι τα πράγματα".

Η ζωή η ίδια μας διδάσκει, δια του βιώματος και της παρατήρησης, ότι δεν υπάρχει ένας καθολικός ενιαίος και σωστός τρόπος "να γίνονται τα πράγματα". Και κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του στο μέτρο που υφίστανται επιλογές. Μιλώ για νορμάλ πλαίσια, φυσικά, όχι υπερβολές τύπου Βουτσά, ούτε γραφικότητες τύπου παλίκαρος 45 ετών και μιλφάρα που φυσάει.

Επιπλέον πουθενά δεν είπα πως το μεγαλύτερο παιδί ΟΦΕΙΛΕΙ να διαχειριστεί θέματα των γονιών, είπα ότι θα μπορούσε -αν το ίδιο ένιωθε ότι το επιθυμεί. Αν δεν το νιώθει, ας τους παρατήσει. Κάποια πράγματα στη ζωή είναι δανεικά, κι αυτό ισχύει και προς τους ανιόντες, και προς τους κατιόντες.

Πάντως έχω να παρατηρήσω ότι ενώ σε γενικές γραμμές έχετε δίκιο ότι καλό είναι να μην καθυστερεί κάποιος να γίνει γονιός, προφανέστατα για λόγους μίνιμουμ λογικής, είναι ταυτόχρονα ανησυχητικό ότι το περίφημο Συνέδριο περί Γονιμότητας, που τόση γυναικεία κατακραυγή ξεσήκωσε, σε κάτι τέτοια επιχειρήματα βασίζεται. Η ελευθερία του αναπαραγωγικού δικαιώματος είναι θεμέλιο της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κι ειδικά για τις γυναίκες και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή υπάρχει ήδη νόμος που ορίζει το όριο στα 50 έτη. Αν διαφωνείς, αντί να αγανακτείς στις εξομολογήσεις, μπορείς να ενεργοποιηθείς ως πολίτης με στοχευμένες ενέργειες να εισηγηθείς στους βουλευτές της περιφέρειάς σου ώστε να αλλάξει ο νόμος, να τεκνοποιούν πχ. όλες πριν τα 30. Κάτι μου λέει όμως ούτε αυτό θα σε ικανοποιούσε.

Καραβαν, το να συμβεί σε κάποιον γονιό ένα σοβαρό ατύχημα ή μια αρρώστια είναι κι αυτό μέσα στη ζωή, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν ειναι προσωπικη επιλογη του γονιου ούτε μπορεί να το αποτρέψει.
Στην άλλη περίπτωση μιλάμε για συνειδητή επιλογή και γνώση ότι το παιδί του με τον ένα ή τον άλλο τροπο θα επιβαρυνθεί με προβλήματα που δεν του αναλογούν ή ακόμη θα μεταφέρει ο γονιός το βάρος της φροντίδας του μικρού παιδιού στο μεγάλο αδερφάκι = ο,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις σε ένα ανήλικο, να το εξαναγκασεις σε ωριμάσει πριν χαρεί την παιδική και εφηβική του ηλικία. Κι όλα αυτά για ποιον λόγο;

Για το άλλο που γράφεις συμφωνώ απόλυτα. Δεν είναι όλοι τραλαλα. Υπάρχουν επίσης πολλοί αλλοι λόγοι, που μπορεί κάποιος να μην καταφέρει να αποκτήσει παιδί και να συνεχίσει να προσπαθεί, όχι όμως μετά τα 45. Μιλάω κι από δική μου εμπειρία εδώ.
Τα σχόλια μου τα έγραψα έχοντας κατα νου τον συγκεκριμένο, που έκανε αυτή τη συγκεκριμένη εξομολόγηση, η οποία απορρέει από έναν συγκεκριμένο τραλαλα τρόπο σκέψης.
Επειδή έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο μπορώ να σου πω ότι μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου έτσι ακριβώς σκέφτεται και λυπάμαι που το γράφω αλλά ο παρτακισμος και ο ο,τι-νανισμος έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο όριο.
Τον αδερφο μου τον έχουν πχ. πλησιάσει 3 διαφορετικές γυναίκες άνω των 45, που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι θέλουν παιδί κι ας μην έχει πατέρα.

Και μιας και το είδα τώρα καθώς διαβάζω τα σχόλια από το κινητό μου ας συμπληρώσω και το εξής: δεν υπάρχει θεμελιώδες δικαίωμα αναπαραγωγής όπως δεν υπάρχει θεμελιώδες δικαίωμα ελεύθερης διατροφής ( τρώω ελεύθερα ο,τι θελω ασχέτως αν είναι βλαπτικά ή όχι). Υπάρχει το θεμελιώδες δικαίωμα στην υποβοηθουμενη αναπαραγωγή κι εκεί σαφώς και υπάρχουν ηλικιακά όρια. Εδω όμως γίνεται λόγος για ζευγάρια που συνήθως εξάντλησαν όλους τους άλλους τρόπους και δεν αποτελούν τον κανόνα στην τακτοποίηση.
Δε θα επεκταθώ, νομίζω έχω γράψει ήδη πολλά και κάνω κατάχρηση χώρου.
Να είστε καλά.

Η διαφωνία μας οφείλεται στο ότι η καθεμία στρέφει αλλού το ενδιαφέρον της. Εσύ το στρέφεις στους υποψήφιους γονείς, φαίνεται άλλωστε και από τη φράση με την οποία ξεκινάς το σχόλιό σου "ας μιλήσει και κάποιος που έχει γονεικη εμπειρία". Λες και κρίσιμη είναι εν προκειμένω η οπτική του γονιού και όχι του παιδιού. Εγώ αντίθετα στρεφω το ενδιαφέρον μου στα παιδιά, γιατί κατά την άποψή μου μόνο αυτά έχουν σημασία.
Μιλάς για παιδιά μεγαλύτερων γονιών που όμως μεγάλωσαν μια χαρά. Το κομμάτι της διαπαιδαγωγησης το αφήνω απ'έξω, γιατί οι ενστάσεις μου δεν έχουν να κάνουν με την ικανότητα των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων να διαπαιδαγωγησουν τα παιδιά τους αλλά με παράγοντες όπως οι αντοχές και τα προβλήματα υγείας που έρχονται με την πάροδο των χρόνων και μπορεί να δυσκολέψουν τη ζωή των παιδιών.
Καταστάσεις όπως ο καρκίνος, ιδίως αν δεν υπάρχει ιστορικό, ή ένα ατύχημα δεν μπορεί κανείς να τα προβλέψει, και ούτε μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις με τον φόβο ότι κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως εμφανίσει καρκίνο ή πάθει ατύχημα. Η βιολογική φθορά όμως θα επέλθει με την πάροδο του χρόνου, είναι νομοτελειακο. Το ξέρεις ότι θα συμβεί σίγουρα. Δεν γίνεται να μην το λαμβάνεις υπόψιν σου. Και δυστυχώς η βιολογική φθορά σημαίνει λιγότερες αντοχές και πολύ περισσότερες πιθανότητες εμφάνισης προβλημάτων υγείας. Είναι εγωιστικό να αποφασίζει κανείς να κάνει παιδί σε μεγάλη ηλικία, ενώ τα γνωρίζει όλα αυτά.

Λες ότι το περιορίζω στη βιολογική φθορά. Μα όταν συζητάμε για την απόκτηση παιδιού σε μεγάλη ηλικία, αυτό είναι που μας απασχολεί, η βιολογική φθορά. Τα αυτονόητα θα εξηγούμε;
Σε ορισμένα θέματα μια χαρά υπάρχει καθολικός κανόνας. Όπως πρέπει να βάλεις το μίνι στα 16, να μετακομίσεις μέχρι τα 25 κοκ (δικοί σου κανόνες είναι αυτοί), έτσι πρέπει και να κάνεις παιδί μέχρι τα 40. Έχουμε βγάλει λίστα με το τι πρέπει να έχουμε κάνει σε κάθε ηλικία, και μας πείραξε το πλαφόν στην ηλικία απόκτησης παιδιού, που στην τελική αυτό επηρεάζει την ποιότητα ζωής του ίδιου του παιδιού.
Η αναφορά στο δικαίωμα της αναπαραγωγής και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα δεν προσφέρει τίποτα στη συζήτηση. Λες και υποστήριξε κανείς εδώ μέσα να τεθούν από την πολιτεία περιορισμοί στο δικαίωμα στην αναπαραγωγή.
Η έννομη τάξη δίνει πολλά δικαιώματα σε όλους μας. Από εκεί και πέρα το αν, πώς, ποτε κοκ, θα τα ασκήσει ο καθένας μας είναι προσωπική του επιλογή. Και ως προς την επιλογή του αυτή μπορεί να κρίνεται