Γεια σου και καλές γιορτές σου εύχομαι! Μπορώ να καταλάβω πάνω κάτω πώς αισθάνεσαι, γιατί κι εγώ έχω βιώσει κάτι παρόμοιο κατά τη διάρκεια των χρόνων του μεταπτυχιακού μου. Το μεταπτυχιακό μου ήταν 2 χρόνια και ευτυχώς τελείωσα κι εγώ στα 2 χρόνια, αλλά, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, δε θα το έκανα, διότι πλέον πάνω απ' όλα βάζω την ψυχική μου υγεία. Από την αρχή υπήρχαν και σε μένα πολλά προβλήματα, π.χ. ασυνεννοησία για τα μαθήματα, τις ώρες διδασκαλίας, με τους άλλους συμφοιτητές μου και κυρίως με τους καθηγητές μου, οι οποίοι ήθελαν κατά κάποιον τρόπο να με βάλουν -όχι μόνο εμένα αλλά και τους υπόλοιπους- στα δικά τους "καλούπια" σε όλα, ακόμα και όσον αφορά τη διπλωματική μου. Επίσης, δέχτηκα κι εγώ προσβλητικά σχόλια, αλλά με κεκαλυμμένο τρόπο, ότι δηλαδή μου τα έλεγαν αυτά, γιατί ήθελαν το καλό μου. Θέλω να σημειώσω και κάτι που με λύπη παρατήρησα κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων: ότι όλοι σχεδόν οι καθηγητές μου ήθελαν να έχουν τις "αυλές" τους, δηλαδή φοιτητές που να κρέμονται από τα χείλη τους σε κάθε διδασκαλία τους, να συμφωνούν σε ό,τι κι αν λένε, να παρευρίσκονται σε όλες τους τις διαλέξεις κ.λπ. Για να μην τα πολυλογώ, μετά την ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού μου εμφάνισα κάποια ψυχοσωματικά θέματα, που ευτυχώς τα έλυσα, αλλά, όπως σου είπα και παραπάνω, δε θα ξαναέκανα μεταπτυχιακό. Εγώ βέβαια ποτέ δεν τους εξέφρασα όλα αυτά που ένιωθα και πόσες φορές αισθάνθηκα άσχημα, απλώς έκοψα πλέον κάθε επαφή με όλους και είμαι μια χαρά. Θέλω να καταλήξω ότι πολύ καλά έκανες και τους είπες κάποια πράγματα που σε πείραξαν, γιατί και αυτός είναι ένας τρόπος αυτοθεραπείας. Από εκεί και πέρα άφησέ τα όλα πίσω σου και ξεκινά να κάνεις πράγματα που θα σου φέρνουν αισιοδοξία. Καλά να περνάς και χαρούμενες γιορτές!