ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 30 της χρόνια η αδερφή μου πραγματικά θεωρώ πως έχει φτάσει την ζωή της στο απόλυτο αδιέξοδο. Σπουδάζει νομική και ακόμα δεν έχει καταφέρει να πάρει το πτυχίο της. Γύρισε στην επαρχία μόνη της καθώς όλη η οικογένεια ζούμε στο εξωτερικό και δεν έχει φίλους. Συνέχεια παραπονιέται για άγχος αλλά δυστυχώς δεν της φταίει αυτό. Έχει τρομερές ανασφάλειες. Νομίζει ότι όλοι της επιτίθενται. Έχει εντελώς χαμηλή αυτοεκτίμηση και γενικά συμπεριφέρεται χωρίς πρόγραμμα και στόχο στην ζωή της. Δεν σηκώνει κουβέντα. Κάθε φορά που θα προσπαθήσουμε να την συμβουλεύουμε θα έχει κάτι να πει να μας αφοπλίσει. Το τελευταίο της κατόρθωμα; Σχέση με έναν 21 χρόνων. Όλο το καλοκαίρι παραπονιέται ότι δεν έχει βρει κάτι να φτιάξει την ζωή του και μια φορά που βγήκε γνώρισε έναν 10 χρόνια σχεδόν μικρότερο της, μη εμφανίσιμο και χωρίς να έχει να της προσφέρει τπτ σε πνευματικό επίπεδο. Δεν κυκλοφορούν μαζί, τον κρύβει και γενικά ντρέπεται που τα έχει μαζί του. Ωστόσο δεν σηκώνει κουβέντα αν της πούμε τι κάνεις; Νομίζει ότι είναι ευτυχισμένη αλλά πώς να είναι με όλο αυτό που περιγράφω; Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω; Ένα διάστημα είχε αρχίσει ψυχοθεραπεία. Άρχιζε να μα λέει πως τα έχει βρει με τον εαυτό της αλλά αντίθετα οι ανασφάλειες μεγάλωσαν. Πλέον μας λέει πως είναι πολύ δυναμική γυναίκα. Όταν από την άλλη την ρωτάμε γιατί επέλεξες αυτόν μια τόσο εμφανίσιμη κοπέλα μας λέει πως θέλει κάτι κατώτερο για να το χειρίζεται . Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Ντρέπομαι