Αναρωτιομουν παλιά γιατί παντρεύονται κάποιοι κάνουν παιδιά και μετά χωρίζουν...
Και τώρα κατάλαβα. Κατάλαβα ότι πρίν παντρευτείς μένεις με τον φίλο σου που τον αγαπάς και τον φροντίζεις και θέλεις να τον περιποιεισαι. Και του φτιάχνεις πρωινό, του πλένεις,σιδερωνεις ρούχα. Του μαγειρεύεις και πλένεις τα πιάτα. Και γενικά κανείς πράγματα για να τον κάνεις να νιώθει όμορφα. Ενώ εκείνος κάνει την ζωή του.
Ύστερα παντρεύεστε και κάνετε παιδιά. Και προφανώς δεν προλαβαίνεις να κάνεις για αυτόν ο,τι έκανες. Δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα γενικά. Εκείνος όμως συνεχίζει να κάνει τη ζωή του κι απλά έχει και δύο παιδιά με τα οποία θα ασχοληθεί 15 λεπτά την μέρα.
Κι επίσης σε κρίνει για το ότι δεν καθαρίζεις καλά το σπίτι. Για το ότι είναι ακατάστατο. Για το ότι δεν ανταπεξερχεσαι στα συζυγικά σου καθήκοντα (ενώ έχεις να κοιμηθείς σερί 6ωρο 2,5 χρόνια).
Και μετά απορεις και λες...τον χρειάζομαι; Με τα παιδιά δε με βοηθάει. Αντίθετα θυμάται ότι είναι πατέρας μόνο όταν είναι να τους κάνει παρατήρηση. Άρα μήπως θα ήταν καλύτερα, αφού μόνη μου τα μεγαλώνω, να μην έχω και τον ηλίθιο να μου τα πρήζει όλη μέρα!; Για ποιο λόγο να είμαι μαζί του;
Και μετά απορούν. Μα δεν έβλεπαν πρίν τα παιδιά ότι δεν ταιριάζουν; Όχι δε το έβλεπαν. Γιατί παντρεύεσαι για να είσαι μαζί με τον άλλο σε όλα. Κι όχι εκείνος να συνεχίζει να κάνει τη ζωή ενω εσύ μετα βίας προλαβαίνεις να πας τουαλέτα ή να κάνεις μπάνιο....