ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρες άλλο σπίτι. Κλαιγεσαι για το τίποτα. Μακάρι να ήμουν ξανά 22 και να σπούδαζα μακριά.

γογγυζεις. πάλεψε. δε σε κλειδωσε και κανενας σπιτι.

Κάθε τι, καινούργιο στην ζωή μας θέλει και τον ανάλογο χρόνο προσαρμογής. Μην τα βλέπεις τόσο τραγικά, αρκεί να αλλάξεις οπτική.
Τα όνειρα σου σίγουρα δεν ήταν ένα διαμέρισμα με μπαλκόνι, ούτε να βρεις αγόρι. Το λέω επειδή αυτά αναφέρεις. Πάμε λοιπόν. Αρχικά ψάχνεις για καινούργιο διαμέρισμα με μπαλκόνι, γνωρίζεις κοπέλες από τη σχολή και κάνετε δραστηριότητες, καφέ, βόλτες και τριγυρνώτας θα γνωρίσεις κι άλλες παρέες με αγόρια, και μέσω των φίλων σου, και όλα σιγά σιγά θα στρώσουν.
Εκτός και αν σε βασανίζουν κι άλλα θέματα που δεν είπες. Αυτό, το να γλυτώσεις από όλους και όλα είναι μαλλον παρατραβηγμένο, δεν ξέρω. Οι συγκεκριμένες ανησυχίες που εξέφρασες πάντως με λίγη ηρεμία και σωστή σκέψη λύνονται.

Δεν θα μας κάνουν μόνο τα αγόρια ή τα κορίτσια ευτυχισμένες πάντως, και αγοριά μπορεί να γνωρίσεις άλλου σε κάνα κλαμπ πχ.

Εισαι 22 χρόνων ξέρεις ποσα πραγματα έχεις να ζήσεις και να μαθεις ακομα ; Σήκω πάνω στα πόδια σου και φτιάξε το μελλον σου μην περιμενεις από άλλους να σου το προσφέρουν. Βρες καινούργιο σπιτι , στείλε παντου βιογραφικού κάπου θα σε πάρουν και ξεκινά να βάζεις στόχους!

Ρε κοπελιά τι είναι αυτά που γράφεις? Πόσο κακομαθημένη ακούγεσαι?

Είσαι νέα κοπέλα, έχεις τζάμπα σπίτι (έστω και με νοίκι, το οποίο υποθέτω πληρώνουν οι γονείς σου) και έχεις την δυνατότητα να σπουδάσεις.
Τόσο πολύ δράμα για το τίποτα.

Που να ήσουν δηλαδή 30-40, χωρίς δουλειά /γκόμενο / σπίτι. Τι θα έγραφες τότε?

Ζεις σε μια μεγάλη και όμορφη πόλη, με πάρα πολλούς φοιτητές. Προσπάθησε να κοινωνικοποιηθείς και άσε το δράμα όταν είσαι 35+ με παιδιά και δουλειά.
Αν νομίζεις ότι τώρα ζεις δύσκολα γελιέσαι.