ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις τελευταίες χρονιές ανήμερα των γενεθλίων μου δε ξέρω γιατί αλλά με πιάνει μια μελαγχολία, μια στεναχώρια. Απ το 2018 έχει ξεκινήσει. Τότε θυμάμαι είπα να περάσω τις απόκριες στην Αθήνα, όπου και σπούδαζα, αλλά δεν είχα κανονίσει κάτι λόγω οικονομικών αλλά δεν είχα και πολύ όρεξη. Θυμάμαι έσβησα μόνη μου το κεράκι σε ενα γλυκάκι που είχα πάρει, και παράλληλα ήμουν κλαμμενη. Ένιωθα τόσο μόνη. Μια φίλη μου όταν βρεθήκαμε 2 μέρες μετά για θέατρο, το είχα κάνει σαν δώρο στον εαυτό μου, 1η φορά πήγαινα, μου είχε πει έπρεπε να μου έλεγες να βρεθούμε. Το 2019 δε θυμάμαι πως ήταν, το 2020 ήταν πάλι μέτρια η κατάσταση αλλά λίγο καλύτερα, στο σπίτι με τους γονείς. Πέρσι πάλι ήμουν χάλια, είχα ίδια μέρα γενεθλια με τον πρώην, με τον οποίο ήμασταν στα χωρίσματα, έχοντας τον να με 'δουλεύει' όλο τον καιρό. Και ήρθαμε στα φετινά. Ενώ το πρωί ήμουν καλά, κατά τη διάρκεια της ημέρας με έπιασε μια στεναχώρια. Δε ξέρω γιατί, επειδή σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να έχω κάποιον δίπλα μου; Ή ότι δεν έχω νιώσει ποτέ αυτό το να μαζευτούν φίλοι σου και να σου κάνουν μια έκπληξη; Βέβαια το τελευταίο είναι λίγο δύσκολο μιας και ζούμε σε άλλες πόλεις η παρέα απ τη σχολη, αλλά και με την πρώην κολλητή μου, ποτέ δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς έχω και την οικογένειά μου με την αδερφή μου να παίρνει πρωτοβουλία αν θα αγοράσουν ή αν θα φτιάξει εκείνη τούρτα. Είμαι πλέον 26 και νιώθω και γω δε ξέρω πόσο χρονών, όπου δεν έχει ζήσει σχεδόν τίποτα απ όσα θα ήθελα. Χρόνια μου πολλά λοιπόν!