Κάθε μέρα νοσταλγώ τα χρόνια εκείνα!
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Κάθε μέρα νοσταλγώ τα χρόνια εκείνα!
Η ζωή και οι συνθήκες αλλάζουν και αλλάζουμε και εμείς μαζί. Όταν έχεις να πληρώσεις λογαριασμούς, να διαβάσεις για να πάρεις πτυχίο, να βρεις δουλειά, να διαχειριστείς το άγχος και τα deadlines στη δουλειά και να φροντίσεις ένα σπίτι ή και ενδεχομένως και αλλους - παιδιά, σκυλιά, γονείς κλπ - σόρυ, αλλά δεν έχεις την ανεμελιά να αράξεις στην πλατεια με τους φίλους και να κάνετε rollers (που θα ήταν γαμάτο κατά τ'άλλα). Μάλλον πρέπει να το πάρεις τελείως αλλιώς. Σκέψου επίσης το ενδεχόμενο ψυχοθεραπείας. Το έλεγα και πάντα το λέω ότι βοηθάει.
Σε πλήγωσε καμιά φίλτατη?
Καλές είναι οι εποχές όταν είμαστε παιδιά και φροντίζουν τα πάντα για εμάς άλλοι, όταν μεγαλώνουμε πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας
ταυτιζομε κι ας ετρογα τοτε γερο μπουλινκ απο τους συμαθητες μου κι απο την μανα μου τη χιριστικη συμπεεριφορα που ως τωρα ζω αγαπουσα σα παιδι αλλες στιγμες που μου διναν χαρα