ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που καταλαβαινεις πως σχεδον ολοι (μαλλον ολοι) οι κοντινοι σου ανθρωποι ειναι λαθος επιλογες; Οτι εχουν μαθει να εισαι εσυ διαρκως εκει για αυτους και οταν εσυ τους χρειαζεσαι οχι απλα εξαφανιζονται αλλα γινονται επιθετικοι απεναντι σου; Η κολλητη μου δανειστηκε ενα αρκετα μεγαλο ποσο 2 χρονια πριν και ακομα και σημερα δεν το εχει επιστρεψει ολο αντιθετα απ οτι κανονικα ειχε πει...μαλιστα καποια στιγμη θυμοταν πως μου ειχε επιστρεψει παραπανω απ οτι μου χε δωσει... η οικογενεια μου...στραμπουληξα το ποδι μου και μου ελεγαν πως δεν ειναι κατι γιατι τους ενοιαζε μονο να πηγαινω εγω τον σκυλο βολτα μη και πεσει για 1-2 βδομαδες αυτο το "βαρος" πανω τους... τον πηγαινα μεχρι που το ποδι μου εγινε χειροτερα και ειπα πλεον πως αποκλειεται να τον παω εγω ξανα μεχρι να γινω καλα... ηρθα να μεινω καποιες μερες στον φιλο μου που τελευταια εχουμε αρκετους τσακωμους και ειμαστε μαλλον στα χωρισματα οσο και αν το προσπαθουμε... και παλι καμια ευαισθησια για το ποδι μου. Ενω κατεκρινε την οικογενεια μου εκανε το ιδιο μολις τον χρειαστηκα κατι γιατι δεν μπορω να περπατησω εξω λογω του ποδιου... τι να πω, απογοητευμενη ειμαι απολυτα, νιωθω μια περιεργη απογνωση, ενα αδιεξοδο καθως παντα προσεχα πολυ τις σχεσεις μου με τα λιγα κοντινα μου ατομα και προσπαθουσα να στηριζονται σε αμοιβαιοτητα, αλληλοβοηθεια και αγαπη... νιωθω πως κανεις δεν με αγαπαει ή δεν με υπολογιζει πραγματικα. Παντα εβαζα ορια δεν ειμαι "θυμα" απλα δεν περιμενα πως τωρα που πρακτικα τους χρειαζομαι κανεις δεν θα ηταν εκει για εμενα... και παραλληλα ειμαι εξαρτημενη απο αυτους ως προς την συμβιωση γιατι ειμαι ανεργη τους τελευταιους μηνες (εχω ωστοσο καποιες οικονομιες απο παλιες δουλειες και δεν τους εχω γινει "τσιμπουρι")... απλα αναγκαστικα ζω μαζι τους... γραφω εδω γιατι ξαφνικα στα 30 νιωθω πως δεν εχω πραγματικα κανεναν κοντα μου και δεν ξερω τι να κανω...