ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λίγο πριν τα 30 λοιπόν και συνειδητοποίησα πρόσφατα ότι είμαι ένα ψυχολογικό χάος θεωρώ ότι λίγο η πολύ αρκετοί αν όχι όλοι οι άντρες είναι αλλά μπορώ να μιλήσω με ασφάλεια μόνο για την προσωπική μου εμπειρία δεν υπήρξα ποτέ σε αγαπημένη οικογένεια η γενικότερα σχέση ποτέ κανείς δεν μου είπε ότι αξίζω αγάπη ούτε και εγώ ποτέ ένιωσα την ανάγκη να το πω η θεώρησα ποτέ ικανό τον ευατο μου για ευτυχία η άξιο για όμορφα πράγματα έτσι συστηματικά σαμπόταρα όλες μου τις σχέσεις όχι μόνο διαπροσωπικές αλλά και αισθηματικές. Το μόνο που πίστευα είναι ότι πρέπει να καταπίνω τα πάντα ότι είχε συμβεί για να βγάλω πέρα τη μέρα και το μόνο που έκανα ήταν δουλειά φαΐ ύπνος και ξανά ένας φαύλος κύκλος μόνιμα μέχρι να τελειώσει η μέρα η βδομάδα ο μήνας διεκπεραίωση ..είμαι τόσο συνηθισμένος σε αυτό που ούτε καν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα αληθινή ευτυχία η χαρά θα έλεγα 7-8 χρόνια πριν αλλά δεν είμαι σίγουρος ορισμένες φορές νομίζω ότι δεν μπορώ να αναγνωρίσω καν το συναίσθημα πλέον Ξυπνάω δουλεύω τρώω απαντάω όταν μου μιλάνε λειτουργώ με λίγα λόγια αλλά δεν κάνω και πολύ από οτιδήποτε άλλο ανοίγω κάνα βιβλίο κοιτάω καμιά ταινία και τραβάω κουπί σε κωπηλατική στο σαλόνι και μια φορά το μήνα όταν έχω πληρώσει τα πάντα και δεν φοβάμαι αν θα έχω να φάω βγαίνω και ξεσπάω μαζί με άλλους στο αλκοόλ και καμιά φορά γράφω και αυτά που σκέφτομαι εδώ η σε τετράδια έχω δει ένα κάρο κόσμο να εξαφανίζεται από την ζωή μου κυριολεκτικά και μεταφορικά και ένα κάρο τύπους να υποφέρουν περίπου από παρόμοιες σκέψεις αυτό λοιπόν σαν εξομολόγηση από τον καθένα μας μπορεί και μόνο για μένα και ένα συγνώμη σε όσους πληγωθήκαν στην πορεία άντε και καλή βάρδια