Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Προσπάθησε να φέρεσαι λιγότερο συναισθηματικά. Δεν υπάρχει λόγος να κλαις για τέτοια πράγματα.
Ορίστε; Νιώθεις έτσι από τα 22 σου χρόνια; Τι θα έκανες αν ήσουν άνω των 30, ή άνω των 35 και των 40 δηλαδή, χωρίς σχέση; Αναφέρεις πως είσαι ένα χρόνο μόνη και το θεωρείς άθλο. Μάλλον δεν ξέρεις τι σημαίνει να είναι μόνη μια γυναίκα για χρόνια και να μην είναι 20. Είσαι ένα νέο φρέσκο κορίτσι. Υπάρχουν ένα σωρό ασχολίες για να μην νιώθεις δυστυχισμένη. Δυστυχία απέραντη είναι να είσαι άστεγη, να μην υπάρχει κανείς δίπλα σου να σε βοηθήσει, να είσαι άρρωστη κτλ.
Μήπως ήρθε η ώρα να δεις τι κάνεις λάθος; Έκλαψες μία,έκλαψες 2, ε την τρίτη δεν αρχίζει να σε κουράζει ο εαυτός σου; Κάνεις λάθος επιλογές.
Ψάξου μήπως το μοτίβο των επιλογών σου είναι προβληματικό. Μπορεί να σου αρέσουν οι τύποι που ως ανάποδη μεριά τους να έχουν έναν εγωκεντρικό και χειριστικό εαυτό. Συνήθως τέτοιοι τύποι σε κάνουν να νομίζεις ότι έχουν υψηλά στάνταρ στις γυναίκες επειδή έχουν υψηλές απαιτήσεις κι από τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά στο τέλος αποδεικνύεται ότι όχι, από σένα περιμένουν να είσαι κυρία και Miss Universe σε ένα όσο οι ίδιοι μια χαρά βολεύονται με τον εαυτούλη τους με την πανάθλια συμπεριφορά και με την απολύτως μέτρια εμφάνιση.
''Έχω κλάψει πονέσει ουρλιάξει για σχέσεις.''
''ένα χρόνο μόνη και 3 μήνες σε κακές σχεσεις''
Μιλάμε ζεις ένα δράμα εσύ. Και όλα αυτά πριν τα 22.
So young, yet so wise.
tsk tsk tsk
Αν δηλαδή κάποιος άντρας κλάψει ή πονέσει για σένα θα είσαι ευτυχισμένη?? Δεν νομίζω. Μάλλον πρέπει αν αλλάξεις τα δεδομένα και τα στάνταρ σου που αφορούν τα αγόρια και να γίνεις πιο επιλεκτική. Ίσως αυτή σου η ανάγκη να μην είσαι μόνη (δεν αντέχω λες, ) σε παρασύρει να κάνεις κακές επιλογές συντρόφων. Σκέψου το λίγο.
