ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και είναι -ή δείχνουν έστω- ευτυχισμένοι; Απορία το έχω...περπατάς στο δρόμο και είναι τόσοι που δείχνουν να ξέρουν ποια είναι η θέση τους σε αυτόν τον κόσμο, ξέρουν που ανήκουν, που έχουν αυτό που θέλουν, που τα έχουν όλα σε μία τάξη και ισορροπία χωρίς να υστερούν σε κάτι, να έχουν δηλαδή χρόνο για όλα όσα γουστάρουν να κάνουν.. δε ξέρω αν αυτό το συμπέρασμα είναι απαισιόδοξο ή ωμά ρεαλιστικό, αλλά διαβάζω εξομολογήσεις εδώ (και σε άλλες ιστοσελίδες/φόρουμ) και 9/10 είναι τύπου "αφήστε με να σας πω το πρόβλημά μου", και απορώ ειλικρινά που είναι όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι που τα γράφουν όλα αυτά και γιατί εγώ δε τους βλέπω; Εγώ εθελοτυφλώ ή αυτοί δεν δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο στον έξω κόσμο; Δηλαδή, είναι λες και όταν βγαίνεις βόλτα όλοι να είναι σαν ινσταγκράμερ, τύπου yolo και έτσι, "απολαμβάνω τη ζωή" , και όπου μα όπου διαβάζω προσωπικές ιστορίες είναι σχεδόν όλες γεμάτες στεναχώρια και μιζέρια... θα μου πείτε τώρα, "μα αν είσαι ευτυχισμένος δε χρειάζεται να το μοστράρεις, απλά το ζεις" αλλά και πάλι, μιλάμε για χιλιάδες εξομολογήσεις και θέματα σε φόρουμ και και και.. εγώ αν κάποιος ήταν με τα μούτρα μέχρι κάτω και περπατούσε σκυφτός, ΔΕΝ θα το θεωρούσα αδυναμία, ΔΕΝ θα τον κουτσομπόλευα, ΔΕΝ θα γελούσα εις βάρος του. Δε ξέρω γιατί δεν δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο, τόσο πολύ φοβούνται τι θα πει η κοινωνία; Ή είναι προκατειλημμένοι οτί κανείς δεν νοιάζεται για τον πόνο του άλλου; Επειδή το πρώτο αναιρείται από μόνο του, καθώς τι είναι μία κοινωνία αν δεν αποτελείται από ανθρωπιά, κατανόηση, αλληλεγγυή; Και το δεύτερο με κάνει να προβληματίζομαι επειδή διαδικτυακά μοιραζόμαστε τόσα πράματα, τόσες πληροφορίες ανάμεσά μας ενώ στον έξω κόσμο είμαστε σαν ξένοι μεταξύ ξένων.. γιατί έτσι ρε παιδιά;