Όλα για αυτό γίνονται.. είσαι ευγενικός, αστείος, ακούς ό,τι σου λέει, πάντα προσπαθείς να της φτιάχνεις το κέφι όταν ο -άντε μη πω- δικός της συνέχεια το χαλάει, πάντα πρόθυμος να βοηθήσεις και πάντα διαθέσιμος, και στις 3 το πρωϊ να στείλει μήνυμα αμέσως να απαντήσεις... αλλά... επειδή δεν είσαι όπως αυτός εμφανισιακά, έχεις μόνιμη θέση στο friendzone της. Δεν αγαπάνε πλέον με τη καρδιά αλλά με το μυαλό αλλά με τα μάτια μόνο, δεν εξηγείται αλλιώς.. νιώθω τόσο μίσος για όλα όσα έχει αυτός, όλα αυτά τα ανούσια και τυχαία χαρακτηριστικά (λες και επέλεξε να είναι ψηλός ξέρω γω, απλά έτυχε) τα οποία αν τα είχα εγώ και ήμουν το 1/1000 ο χαρακτήρας που είμαι τώρα, θα την είχα κάνει δικιά μου εδώ και αιώνες ξέρω γω.. εντάξει, θα πείτε το κλασικό, "μα άμα είχες το φαίνεσθαι, θα σου έλειπε το Είναι" επειδή συνήθως οι ωραίοι είναι ψιλό *beep* ενώ οι μέτριοι εμφανισιακά αντισταθμίζουν την ελλειπή εμφάνισή τους με την προσωπικότητά τους.. αλλά και πάλι, το θεωρώ άδικο να δέχεται κάποια σαν αυτή που μου αρέσει, να είναι με κάποιον σαν αυτόν, όταν της φέρεται άσχημα και αυτό επανειλημμένα.. μου έρχεται να την αρπάξω να της φωνάξω "δώσμου μία ευκαιρία να σου αποδείξω πόσο καλύτερός του είμαι, πόσο δε θα σε πληγώσω ποτέ μα ποτέ,πως θα γίνομαι θυσία για να σε βλέπω να χαμογελάς" αλλά ξέρω πως δε θα βγω από το καταραμένο το friendzone, ποτέ δε θα με δει αλλιώς.. και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο ξέρεις... να τη βλέπω να χαραμίζεται για την άθλια συμπεριφορά του, ενώ θα μπορούσε να τα είχε όλα μαζί μου.. τόσο άδικο, τόσο παράλογο, τόσο ψυχοφθόρο να κάθομαι να τη κοιτάω να φθείρεται σιγά σιγά για ένα Φαίνεσθαι, για έναν όμορφο κούφιο άνθρωπο, σαν μία στολισμένη πινιάτα που μέσα είναι άδεια...