Έχω σοβαρό θέμα με την οπτική επαφή, μπορεί να μου αρέσει κάποια και να θέλω να τη κοιτάω στο πρόσωπο αλλά μόλις συναντηθούν οι ματιές μας δεν αντέχω παραπάνω από 1-2 δευτερόλεπτα, δηλαδή αυτό το ρομαντικό που κοιτιέσαι με τις ώρες με κάποιον/α και είναι σαν να μιλάτε με τα μάτια δε θα μπορούσα με τίποτα να το κάνω. Στην εφηβεία μου δέχτηκα μπούλινγκ και συνήθως όταν με κοιτούσαν στα μάτια τα άτομα τα οποία μου το έκαναν εγώ κοιτούσα αμέσως κάτω ή αλλού από φόβο μη το πάρουν ως πρόκληση και από τότε το έχω αυτό, δηλαδή όταν κοιτάζω στα μάτια κάποιον πάντα νιώθω ένα κάψιμο στο στομάχι, σαν να πρόκειται να γίνει μάτι κακό, ποτέ δεν έχω συνδυάσει αυτή την οπτική επαφή με κάτι καλό και πάντα μου το λένε όσοι/ες το παρατηρούν, π.χ φίλοι μου μου λένε "γιατί μας μιλάς και δε μας κοιτάς στα μάτια;" και οι κοπέλες παραπονιούνται, το βλέπουν σαν αδιαφορία ή ντροπή επειδή σε καμία δεν έχω πει αυτό που συνέβη και δεν θέλω κιόλας. Επίσης νιώθω πως δε ξέρω πως πρέπει να κοιτάω, δεν το έχω συνηθήσει οπότε όταν κάποιος/α με τον/την οποίο/α μιλάμε μου διηγείται κάτι ή με ρωτάει κάτι, δε ξέεω αν πρέπει να τον/την κοιτάξω, πότε να το κάνω αυτό και πόσο έντονα, πόση διάρκεια και με ποιο βλέμμα. Κάνω πολλές χειρονομίες με τα χέρια προσπαθόντας να δώσω έμφαση ενώ οι άλλοι κυρίως με τις εκφράσεις του προσώπου περνάνε -και με μεγαλύτερη επιτυχία- το μήνυμα που θέλουν, το συναίσθημα που νιώθουν, ενώ εγώ τα μάτια μου δεν τα ανοιγοκλείνω καν, δεν νιώθω άνετα όταν ξέρω πως τα έχω κλειστά επειδή σκέφτομαι "και αν όσο τα έχω κλειστά αυτός με κοιτάξει και όταν τα ανοίξω έχουμε οπτική επαφή;" και κοιτάω οπουδήποτε αλλού εκτός από τα μάτια. Όταν πηγαίνουμε κάπου και υπάρχει κάποια θέα, οτιδήποτε, έστω και 1 δέντρο π.χ, θα το κοιτάξω τόσο που θα απομνημονεύσω κάθε λεπτομέρειά του και με βοηθάει αυτό να αποκτήσω ένα αίσθημα ασφάλειας, επειδή ξέρω οτί αυτό δε θα με κοιτάξει και νιώθω ησυχία και γαλήνη. Το τελευταίο μου το συνέστησε ένας ψυχολόγος με τον οποίο έκανα μερικές συνέδριες αλλά μου είπε πως το πρόβλημα είναι βαθιά ριζωμένο στο μπούλινγκ που δέχτηκα (καθώς μέχρι τότε, πριν να το δεχτώ, κοιτούσα για ώρες κάποιον μέσα στα μάτια χωρίς να το βλέπω ούτε ως πρόκληση ούτε ως ενδιαφέρον, απλά κοιτούσα, ενώ αφ'ότου δέχτηκα το μπούλινγκ το συνδύασα με επιθετική συμπεριφορά και πρόκληση) και θα πάρει αρκετό διάστημα να το ξεπεράσω πλήρως. Το πρόβλημα είναι οτί καθώς με όσες βγαίνω το παρεξηγούν και εγώ δε θέλω να μάθουν για το μπούλινγκ, το θεωρούν ως κάτι κακό και σύντομα ξενερώνουν. Οι φίλοι μου και οι συγγενείς το έχουν μάθει πλέον (και ας μη ξέρουν τη βαθύτερη αιτία του προβλήματος) οπότε δε το παρεξηγούν..