Η απόκτηση οικογένειας είναι ένα από τα πράγματα που πιστεύουμε ότι έχουμε μπροστά μας όταν είμαστε νέοι. Αν δεν έχεις παντρευτεί ούτε αποκτήσει παιδιά, όπως κι αν δεν έχεις πάρει το πτυχίο ή δεν έχεις βρει σταθερή δουλειά και είσαι, ας πούμε, 25, σου λένε "ε, μην ανησυχείς, με λίγη τύχη, όλα μπροστά σου είναι..." Στην ίδια κατάσταση, αν είσαι σαράντα και φεύγα, φαντάζομαι οι άλλοι ούτε καν λένε κάτι, για να μην ακουστεί σαν κοροϊδία. Άσε που φαντάζομαι ότι αν περνάς ένα συγκεκριμένο νοερό όριο ηλικίας που έχουν πολλοί αρχίζουν και σιωπηρά το χρεώνουν σ' εσένα αν δεν κατάφερες κάτι σε κάποιον τομέα, και πόσω μάλλον στον προσωπικό τομέα (που οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι μόνο στο χέρι του καθενός). Εϊναι αυτό που λες, ότι δεν είναι όλα γύρω μας αγγελικά πλασμένα, οπότε αυτή η προσέγγιση τύπου "κι εσύ μπορείς αν θέλεις" (ή, αργότερα, "κι εσύ μπορούσες αν πραγματικά ήθελες") είναι άκυρη. Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες. Και εύχομαι να καταφέρνεις να βρίσκεις ευχάριστες στιγμές για σένα όπως κι αν έχει, ακόμα κι αν με το "ευχάριστες" δεν εννοούνται πάντα οι διασκεδάσεις και οι ενθουσιασμοί. Μια βόλτα-προσκύνημα της παλιάς γειτονιάς, όπου πλανάται το φάντασμα του παρελθοντικού σου εαυτού (αλλά κι όσων που έμεναν εκεί κι έχουν φύγει πια απ' τη ζωή, όπως οι παππούδες και τις γιαγιάδες που έβλεπες) είναι μια ευχάριστη εμπειρία παρά τη μελαγχολία της. Είναι κάτι πολύ δικό σου, πολύ προσωπικό σου, που δεν μπορεί να σου το πάρει κανείς, ούτε και θα λερώσει με απόψεις ή κριτικές (καλοπροαίρετες ή μη).