Με ποια κριτηρια πηγες σ αυτο το μερος? Χωρις δουλεια, χωρις στεγη και χωρις καποιον γνωστο!!
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Με ποια κριτηρια πηγες σ αυτο το μερος? Χωρις δουλεια, χωρις στεγη και χωρις καποιον γνωστο!!
Να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι.
Αν το βλέπεις πιο πιθανό να βρεις δουλειά στην Αθήνα, θα σου έλεγα φύγε με χίλια μόλις λήξει το συμβόλαιο, έχοντας κλείσει από πιο πριν εγκαίρως διαμέρισμα στην Αθήνα. Η ζωή είναι μία και είναι τώρα, εσύ έχεις ανάγκη να κοινωνικοποιηθείς και να βρεις ευρύτερες προοπτικές απασχόλησης, οπότε τι να το κάνεις το οικονομικότερο διαμέρισμα στου διαόλου το κέρατο αν είναι να μιζεριάζεις μες στη μοναξιά και την απραγία. Προσωπικά, είμαι υπέρ του να μείνεις όσο πιο κοντά γίνεται στον "πολιτισμό," ακόμα κι αν είναι σ' ένα 2Χ2 στούντιο που θα σου κοστίζει όσο η τωρινή σου διαμονή. Αν θα έχεις γεμάτη ζωή και σε μικρή απόσταση θα έχεις τόσα μέρη να πηγαίνεις, το στούντιο θα δικαιολογεί το νοίκι με τέτοια τοποθεσία. Τόσοι μένουν σε επαρχιακές ή προαστιακές περιοχές με στόχο να εξοικονομήσουν χρήματα, αλλά τελικά όσα δεν πληρώνουν σ' ενοίκιο, το τρώνε στα έξοδα μετακίνησης, ενώ τους είναι δύσκολο να κρατήσουν χόμπυ ή προγράμματα επιμόρφωσης που απαιτούν φυσική παρουσία, γιατί ο χρόνος και η ενέργεια περιορίζονται σημαντικά όταν έχει κανείς οχτάωρη εργασία συν τέτοιες αποστάσεις να διανύει καθημερινά. Καλή τύχη!
Φίλτατε-η είναι καθαρά δικιά σου απόφαση. Εσύ ξέρεις την κατάσταση σου και την ψυχολογία σου. Εμείς πι άγνωστοι τι να σου πούμε?
Το θέμα είναι ότι εκεί που είσαι λες ότι δεν υπάρχουν άτομα στην ηλικία σου, οπότε όσο και να το παλέψεις, αυτό δεν θα αλλάξει.
Ζύγισε τα και βλέπεις τι προτιμάς περισσότερο.
Υ.Γ. Όταν τα έλεγα αυτά για την επαρχία...tsk tsk tsk