Είμαι ερωτευμένος με τη ζωή αλλά δεν έχω κάποια γυναίκα να είμαι ερωτευμένος.
Αυτό πονάει.
Θέλω να πω κάτι.
Δεν είμαι αντικειμενικά όμορφος κι εμφανίσιμος, κι ίσως βρεθούν κάποιοι να μου πουν πως είναι υποκειμενική η ομορφιά, συμφωνώ, ίσως να είναι έτσι αλλά μιλάω για αντικειμενική ομορφιά, καταλαβαίνετε μάλλον τι εννοώ.
Ποτέ δεν ήμουν όμορφος ούτε είχα ερωτική αύρα.
Η ομορφιά και η εμφάνιση είναι σημαντικό στοιχείο, ίσως από τα πρώτα που κάνουν ανθρώπους να πλησιάζουν ερωτικά τους άλλους.
Κι εγώ γοητεύομαι από μια ωραία εμφάνιση, από την ομορφιά, αυτόπ ου τουλάχιστον εγώ θεωρώ όμορφο.
Ποτέ δεν είχα θάρρος στη ζωή μου λόγω της εμφάνισής μου.
Τα βράδια σκέφτομαι κάτι που ίσως μού πουν κάποιοι κι εδώ πως ίσως κάπου υπάρχει και μια ερωτική σύντροφος για μένα, για όλους υπάρχει κάποιος άνθρωπος κι είναι εφικτό να κάνω γνωριμία και σχέση.
Πιθανόν να είναι έτσι αλλά αν εμένα η ερωτική μου σύντροφος βρίσκεται σε ένα μικρό χωριό κοντά στα σύνορα της χώρας ή στο εξωτερικό ή δεν ξέρω κι εγώ πού, τι να το κάνω;
Το θέμα είναι να βρίσκεται κάπου στα μέρη που ζω και κυκλοφορώ τόσα χρόνια κι αυτό δεν συμβαίνει.
Επίσης διστάζω όσο μεγαλώνω αλλά και μικρότερος όταν ήμουν να πλησιάσω κάποια κοπέλα και να της πω κάτι ερωτικό, νιώθω σαν να ενοχλώ. Ένα κομπλιμέντο ας πούμε σε κάποιες ίσως να έχω κάνει παλιότερα αλλά ποτέ δεν μου δόθηκε το πράσινο φως για κάτι παραπάνω.
Περνάω αδιάφορος στις γυναίκες όπως κάποιες γυναίκες περνούν αδιάφορες στους άντρες.
Μια ζωή υπήρξα ο κουλ τύπος, ο οk αλλά ήταν αδύνατον να υπάρξω ο εραστής. Δεν είναι και το στυλ μου να το παίξω εραστής.
Κάθομαι σε έναν χώρο και βλέπω κόσμο να μπαινοβγαίνει. Όταν μπαίνω εγώ και υπάρχουν γυναίκες, από πάντα , όχι μόνο τώρα, περνάω εντελώς απαρατήρητος σαν να μπήκε ένα μυρμήγκι ξέρω γω.
Βλέπω όμως όταν μπαίνουν ωραίοι και θαρραλέοι άντρες ότι κολλάνε τα μάτια των γυναικών πάνω τους, αυτοί σκάνε ένα χαμογελάκι και δίνεται έτσι ένα πράσινο φως για πλησίασμα.
Σε μένα δεν έχει συμβεί ποτέ αυτό ούτε έχω το θάρρος για να το προκαλέσω.
Ξέρω και γυναίκες που δεν έχουν πέραση στο αντρικό φύλο, δεν το λέω μονόπλευρα.
Θα ήθελα όμως να υπήρχε ο έρωτας στη ζωή μου.
Κάποια γυναίκα να μού μάθει τον έρωτα και να της μάθω κι εγώ ό,τι μπορώ.
Να μάθουμε ο ένας απ' την άλλη, όχι το ''σωστό'' αλλά αυτόπ ου ταιριάζει σε εμάς.
Ο ψυχολόγος θα μου πει να βγω έξω και να φλερτάρω, να ανοιχτώ, να δείξω θάρρος και τέτοια, να μη διστάσω και να πάω να εκφράσω αυτά που νιώθω σε κάποια που μου αρέσει. Ασκήσεις θάρρους.
Αλλά και παλιότερα που το έκανα αυτό, η αλήθεια είναι πως το έκανα σπάνια, όμως δεν είχε ποτέ επιτυχία.
Είχε ένα ευχαριστώ από την κοπέλα που δεχόταν το κομπλιμέντο, ένα χαμόγελο καμιά φορά και μια ευγενική απόρριψη.
Κι έτσι το παράτησα.
Λάθος η έλλειψη αυτοπεποίθησης αλλά και για να σου ανέβει η αυτοπεποίθηση πρέπει να 'χεις κι ένα θετικό αποτέλεσμα κάποια στιγμή, άμα είσαι περήφανος χωρίς λόγο τότε είσαι σκέτο ψώνιο ή απλώς αυταπατάσαι για να αντέξεις και δεν έχει νόημα να παριστάνεις κάτι που δεν είσαι.
Μην βρίσετε πολύ και συγνώμη για τον πομπώδη τίτλο της εξομολόγησης αλλά είναι απόλυτα ταιριαστός με αυτό που νιώθω.