ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις τελευταίες μέρες έγινα μάρτυρες δύο περιπτώσεων χυλόπιτας. Φυσικά έχω δει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μου και στο παρελθόν αντίστοιχες σκηνές, όμως αυτές οι τελυταίες χαράχτηκαν στη μνήμη μου λόγω του έντονου αποτελέσματος που είχαν. Η πρώτη περίπτωση ήταν όταν τύπος έστειλε φίλο του σε κοπέλα που ήταν μόνη της κι ασχολιόταν με το κινητό της. Τούς χώριζε μία μικρή απόσταση ολίγων παγκακίων σε πλατεία. Οι τύποι συζητούσαν κοντά μου γι' αρκετή ώρα μέχρι ο ένας να πείσει τον άλλο να κάνει κίνηση. Μιλάμε για διαπραγμάτευση. Τελικά πήγε ο ένας, έδειξε στην κοπέλα τον ενδιαφερόμενο κι οι δου τους εισέπραξαν ένα μειδίαμα κι ένα όχι. Και δε μιλάμε για πολύ πιτσιρίκια, μιλάμε για εικοσιπεντάρηδες plus. Η δεύτερη περίπτωση ήταν με τύπο πάνω από πενήντα που εκδήλωσε ενδιαφέρον σε συνομήλικη. Ο τύπος την κοίταζε κοφτά επί ώρα, έκανε ότι ασχολιόταν με κάτι άλλο, ήταν δίπλα μου κι όταν η γυναίκα σηκώθηκε να φύγει από το χώροπ ου βρισκόμασταν, δε ντράπηκε που ήμουν δίπλα του και τη φώναξε λέγοντας ''να σου πω κάτι που μπορεί να σ' ενδιαφέρει;'', η γυναίκα πλησίασε , του λέει ''παρακαλώ πείτε μου'' κι αυτός τής λέει ''θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου'' έτσι με ένα γελάκι και ύφος εραστή. Κι αυτή του απαντάει κοφτά και ξερά ''όχι''. Της λέει ''μα επειδή είδα...'' και τον κόβει αυτή και του λέει ''μάλλον κάτι λάθος καταλάβατε''. Κι όντως η γυναίκα δεν έκανε κάτι όση ώρα βρισκόμασταν στο χώρο, αυτός έφτιαχνε σενάρια μάλλον στο μυαλό του. Προσωπικά είμαι παρατηρητής. Της ζωής και των καταστάσεων που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μου. Συλλέκτης στιγμών, που έλεγε κι ο Χαραλαμπίδης στα ''φτηνά τσιγάρα''. Θα μου πείτε πως αν δεν προσπαθήσεις τότε δεν θα καταφέρεις τίποτα. Ναι, συμφωνώ, αλλά το αίσθημα που νιώθεις μετά από μια χυλόπιτα είναι πολύ έντονο. Ντράπηκα για λογαριασμό τους δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις. Ναι, ξέρω, πιθανόν θα μου πείτε ότι και η απόρριψη μέσα στη ζωή είναι, κι εννοείται πως συμφωνώ σε αυτό. Κι ότι τον φόβο της απόρριψης τον λύνεις με ψυχοθεραπεία και τέτοια. Προσωπικά δεν μου έλυσε τίποτα τέτοιο η ψυχοθεραπεία, παρ όλο που μιλήσαμε και γι' αυτό στις συνεδρίες όταν έκανα παλιά. Τόλμη. Να τολμάμε, θα μου πείτε. Ο τολμών νικά. Ωραία όλα αυτά, αλλά όσο μεγαλώνω δε βρίσκω κάποιο νόημα σε αυτό. Εντάξει να 'σαι νεαρός, πιτσιρικάς, να τολμάς και να τρως και τις χυλόπιτές σου κι όλα κουλ, όλα ένα παιχνίδι είναι. Αλλά τώρα να 'σαι πενήντα-φεύγα σαν τον άλλο που έγινε ρεζίλι μπροστά στα μάτια μου και δεν τον ένοιαξε κιόλας. Αυτό σκέφτομαι λίγο πριν τα σαράντα που βρίσκομαι. Ποιό το νόημα; Εντάξει, μπορείς να πας να μιλήσεις, να γνωριστείς, να συστηθείς, κι εγώ παλιότερα το έκανα αυτό, κι είχα κάνει και κάποια κομπλιμέντα σε κοπέλες που μου άρεσαν κάποιες φορές. ''Είσαι πολύ όμορφη'', χαμογελάκι, ευχαριστίες, ίσως συστάσεις και τέλος. Ως εκεί. Αλλά δεν ζητούσα κάτι παραπάνω γιατί είχα το γνώθι σαυτόν πάντα. Αφήστε που τώρα με τις δύο τελευταίες χυλόπιτες που εκτυλίχθηκαν μπροστά μου, σκέφτομαι πως αν τρώνε απόρριψη οι ας πούμε εμφανίσιμοι, τότε ποιές οι πιθανότητες για τύπους μη εμφανίσιμους σαν και μένα; Ξέρω, για όλους υπάρχει κάποιο ταίρι και τα πάντα είναι θέμα αυτοπεποίθησης είναι η εύκολη απάντηση. Σούπερ αυτοπεποίθηση όμως είχε κι ο πενήντα-φεύγας που χυλοπιτιάστηκε μπροστά μου. Μόνο να τον βλέπατε. Ακόμα ντρέπομαι για πάρτη του.. ''Για τον εαυτό σου να ντρέπεσαι'' πιθανόν να μου απαντήσετε. Και γι' αυτόν ντρέπομαι αλλά τουλάχιστον δεν έχω ξεφτιλιστεί και δεν έχω φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση συνάνθρωπό μου κι ειδικά άγνωστο. Κάτι είναι κι αυτό.