ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έλαβα χθες μέρος σε μια συζήτηση που μιλούσαν για την πρώτη εντύπωση που κάνεις στον άλλο άνθρωπο. Για τη γνωριμία. Το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της πρώτης εντύπωσης. Σκέφτηκα αμέσως αυτήν εδώ τη στήλη με τα αδιέξοδα προβλήματα γνωριμιών αλλά κι ένα παλιό σίριαλ όπου βλέπαμε στα πρώτα επεισόδια πόσο ιδανικά είχαν παρουσιάσει τον εαυτό τους ο ένας στην άλλη στα πρώτα επεισόδια και στα τελευταία είδαμε την αλήθεια κι ότι είπαν ότι έφταιγαν επειδή δεν ήταν ειλικρινείς από την αρχή. Και σκέφτομαι πόσο συχνά συμβαίνει στη ζωή αυτό. Υπερβολικά συχνά. Πουλάμε μούρη στην πρώτη γνωριμία και μετά θεωρούμε πως ''δέσαμε το γάιδαρό μας '' όπως λένε. Τόσο fakeness. Άνθρωποι που φτάνουν στο σημείο να αναρωτιούνται γιατί τρώνε Χ ενώ είναι εμφανίσιμοι, μιλάνε ωραία, έχουν καθαρή άρθρωση, τονικότητα, ικανότητα επικοινωνίας, ευχάριστο χαρακτήρα, είναι καλοντυμένοι, κλπ... Και ξεκινάει η σχέση και μετά γίνεσαι ένα χυμαδιό. Και λες ''πού κρυβόταν άλλος ή η άλλη, εγώ άλλο άτομο γνώρισα. Και η απάντηση είναι ''γιατί να καταπιεστώ;''. Αυτό δηλώνει πως υπήρχε καταπίεση δηλαδή στις πρώτες στιγμές της γνωριμίας και στις επόμενες μέρες. Δηλαδή φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε προσόν για γνωριμία την τονικότητα και την καλή άρθρωση. Θα μου πείτε, μα πώς θα εντυπωσιάσεις τον άλλο, ψευδίζοντας και με άσχημη εμφάνιση; Δεν ξέρω, εντάξει συμφωνώ πως μέχρι ενός σημείου η πρώτη εντύπωση είναι σημαντική. Μήπως όμως ο έρωτας είναι κατεξοχήν παιχνίδι υποκρισίας; Γιατί να μην δείχνεις ευαίσθητος, γιατί ''πυροβολείται'' η ευαλωτότητα; Γιατί μια ευαίσθητη και ευσυγκίνητη γυναίκα να αποκαλείται κλαψοτέτοια κι ένας άντρας φλώρος; Πολύ ρομπότ έχουμε γίνει, ειδικά στις πρώτες γνωριμίες. Δεν θα έπρεπε να ήμασταν έτσι. Λες και κάνουμε προγραμματισμό, φορτώνουμε το καλύτερο λογισμικό που θα πει την καλύτερη ατάκα και θα δείξει άψογη εμφάνιση και αλύγιστο, τέλειο χαρακτήρα. Και με το πέρασμα του χρόνου αποφορτιζόμαστε. Γιατί να μην είμαστε ο εαυτός μας και όλα να γίνονται για το φαίνεσθαι; Ας κάνουμε μια έστω σύντομη συζήτηση με την άλλη ή τον άλλο κι ας κρίνουμε μετά, ας βγουν στη συνέχεια τα συμπεράσματα. Ναι, ξέρω, δε λειτουργούν έτσι οι άνθρωποι, είμαστε όλοι δέσμιοι της πρώτης εντύπωσης, βλέπουμε και κρίνουμε αμέσως. Δεν θα έπρεπε να ήταν έτσι όμως. Ξέρω πότε θα τελειώσουν όλα αυτά. Μέσα στα επόμενα χρόνια, με την περαιτέρω εξέλιξη της τεχνολογίας, όπου η virtual reality θα γίνει καθημερινότητα κι εκεί θα μπορούμε να επιλέγουμε αψεγάδιαστα ταίρια. Εμένα όμως πάντα θα μου λείπουν οι ατέλειες κι αυτές μού αρέσουν στους ανθρώπους και με αυτό το κριτήριο τούς επιλέγω. Δεν το προτείνω, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, λέω απλά τι προτιμώ.